>>197473806 (OP)Найс пропаганда! Вам не устроить геноцид великой белой расы вы жидомасонские мрази! Ваше месть за Аушвиц, Биркенау, Собибор никогда не осуществится.
>>197473806 (OP)Радость за людей. У них всё хорошо. Мужчина не побоялся взять ответственность на себя, нашёл себе девушку по душе, и создал семью. А сердцу не прикажешь, понравилась женщина другой расы, он её добился, дал ей комфорт и любовь, и она ему ответила взаимностью. Настоящий мужчина.
>>197473806 (OP)Будут новые негры. Может негры станут белыми и будут белые негры. А может белы негры уже есть... А ещё первые три пика прям фш напоминают, но не потому что негры с белыми а потому что чисто интуитивно так думается.
>>197473806 (OP)Их дети будут банчить наркотой.А потом сядут в тюрьму.Где их будут ебать муслимы.А они заразят муслимов спидом.
Я приехать из сомали, хочу есть, тёлак ибать и хачу развличений куда идте где тёлки дают 100%? где можно есть? где можна бисплатна еда и где можно с тёлком ибаца?Мой фото я выставил этой теме. Я около вокзала москва россии
>>197476455хехе)) дурачек) биреш КОЧАЛКУ)) хихи)) и КОЧАЕШ) хехе)) вот так кочаиш): коч-коч хихи)) кочкоч)) дурачекк))
>>197476944пизда мужику если он задумает погулять со своим сыном. его сразу окружат и будут говорить откуда у тебя черный малыш. и хуй же докажешь что это его сын лол
>>197477043>Когда же до людей дойдет, что совмещенные дети всратые, как мне их ебать(Мне кажется ты пиздишь
>>197473806 (OP)Представляю как ей страшно с ним ебаться, ведь у него хуй см 25 и ей всю пиздищу разрывает
>>197477397Тянки о браков азиат+европейка получаются очень симпатичными. Видел ИРЛ полурусскую-чувашку+киргизка, у нее была симпотная евразиатская мордашка, блондинка, и раскосые глазки
>>197476405красивые приятные люди (кроме поклонской), чувство безмятежности и тихого семейного счастья
>>197478673Если ты в Тае встречаешь красивую местную бабищу, то это 90% филиппинка, приехавшая подзаработать звонких пиастров
>>197477727Всратые? Эти ЧЕДЫ отпиздят тебя/твою тян,после чего у неё разовьётся стокгольмский синдром.
>>197473806 (OP)Почему негры такие альфачи? Не видел ни одного негра омежку. Неужели это клеймо Ω белого человека?
>>197480193Высокопримативные прост. Как хачи. Чисто животные короч. С чисто животными понятиями. Высшая нервная деятельность отсутствует.
>>197473806 (OP)Вижу обычные пары. Разве что вероятность съеба отца увеличивается, но это не особо важноПокормил
>>197480193просто негры вынуждены выживать в жестоких условиях чаще всего, есть не мало нигеров из белого общества например нил деграс тайсон, или вот эминем, который по характеру типичный нигер, из за того что вынужден был расти в их обществе
>>197480756ну учитывая что они за век, вышли в ровень белым людям, то да мы по интеллекту как минимум равны
>>197473806 (OP)странно. черный и не свалил после беременности. а так, совет им да любовь.если честно, я за микс расс, т.к. это сильно разнообразит генетический пулл планеты. пусть некоторое количество ущербов пополнит ряды пользователей АИБ, есть шанс получить красивых, сильных и умных людей, рядом с которыми будет приятно находиться.
>>197480962Одногруппник африканец, курит траву, смотрит манямэ. Недавно рассказал, что плакал от того, что возможно будет единственным дипломированным специалистом в своей стране, лол.
>>197481586повышение иммунитета лишь в первом поколении наблюдается, далее идет вырождение, ибо это идиотия, что люди веками подстраивающиеся под различные жизненные условия, активно мешаются, да и если все человечество смешается, что из этого будет ? интеллектом они точно будут обделены, как и красотой, ебаная коричневая масса, заботящаяся лишь о своей шкуре, ибо не имеют причастности к какому либо народу
>>197473806 (OP)Ух ты, белые бабы ложаца под чорных мужикоф, ето же не должно быть так, ето же так дивиантна. Боже, что бы было с нашей великой православной расой если бы у нас такое било. Ай ай ай тупые европиойды хорошо что мы верим в бога и обращаем внимание на токие бестыдства. О боже они же ещё и детей рожают, я щитаю нужна прекращать проста смотреть и пара ночать чтото делать. Предлагаю ночать с обсуждения белых баб в сторону негров, а потом начнем обсуждать баб с хачами, ну а потом и до остальных доберемся когда узнаем с кем они ещё спят а хотя не должны потому что они белые!
>>197473806 (OP)> Какие чувства у вас это вызывает?Второй пик — охуенное пальто. Остальные чувств не вызвали.
>>197473806 (OP)Интересно, их часто всякое быдло доебывает на улице?Хотя такого амбала наверно трудно доставать
>>197477841>То ли дело белая раса... арийские красавцы, белокурые бестии@>постит россеянских новиопов-полукровокшизик, опять ты на связь выходишь?
>>197483534Ты либо левачок, либо жидяра, либо пиздюк малолетний, воспитанный на пропаганде рейсмиксинга. А теперь съеби отсюда, сайт 18+
>>197481669>плакал от того, что возможно будет единственным дипломированным специалистом в своей странеУтешь его, что он будет главным колдуном.
>>197483772Publius Vergilius Maro[1] fuit poeta Romanus qui aetate Augusti floruit. Tribus innotuit litterarum Latinarum operibus maioribus: Bucolicis, Georgicis, et Aeneide carmine heroico; de quibus vide infra. Nonnulla poemata minora, in Appendice Vergiliana collecta, ei aliquando tribuuntur.[2][3]Index 1 Vita 2 Post mortem 3 Fortuna 4 Dicta Vergilio tributa 5 Vergilii opera 6 Notae 7 Bibliographia 8 Nexus externiVitaOpera Vergiliana ab Iodoco Bado Ascensio anno 1512 Lutetiae editaMantuae Idibus Octobribus anno 70 a.C.n. modico genere natus est; nam pater fuit figulus, qui apium cultu et adquirendis silvis divitias suas auxit, filia apparitoris mater Magia Pollia. A Sirone Epicureo Neapoli litteras didicit, tum Cremonae, Mediolani, Romae. Honoribus valetudine varia aegrotans non studebat, sed arti poeticae Catullum Lucretiumque secutus totum se dedit. Romae Epidius artis rhetoricae doctor, qui Octavianum et Antonium docuerat, eloquentia eum erudivit. Cum causam oraret, pavidus orator habebatur. In Vita Vergilii a Suetonio scriptum legimus rudimentum Vergilii artis poeticae, quod primum fuisse dicitur Ballistam magistrum illudens (Vita Vergilii 3): Monte sub hoc lapidum tegitur Ballista sepultus, Nocte die tutum carpe, viator, iter.Postquam Cremona auxilium auctoribus Caesaris caedis, qui anno 42 apud Philippos victi sunt, tulerat, veteranis huiusce belli sola his in locis sita, quorum in numero villa Vergilii erat, praemio data sunt.Inter amicos Vergilii fuerunt C. Cornelius Gallus poeta (Ecl. 6.64, 10 passim), P. Alfenius Varus (Ecl. 6.7),[4] C. Asinius Pollio poeta et consul, Q. Horatius Flaccus poeta, ac Maecenas, cui Georgica dedicavit.
>>197483833Post mortemVergilio mortuo, Lucius Varius Rufus et Plotius Tucca Aeneidem edendum curaverunt. Poeta autem maluit carmen perdere, quod nondum finitum est: plures versus imperfecti manent. Structura autem et historia formam ultimam habuerunt.[5] Nam secundum Vitam Vergilii, poeta "Aeneida prosa prius oratione formatam digestamque in duodecem libros particulatim componere instituit, prout liberet quidque, et nihil in ordinem arripiens. Ac ne quid impetum moraretur, quaedam imperfecta transmisit, alia levissimis verbis veluti fulsit, quae per iocum pro tibicinibus interponi aiebat ad sustinendum opus, donec solidae columnae advenirent." Hac ratione invenimus aliquos versus qui non sunt integra hexametra, ut "Hic cursus fuit" (1.534).FortunaVergilius Dantae novum circulum Inferni monstrat: imago a Gustavo Doré picta.Pagina a Gulielmo Blake scripta res de Carminibus Homeri et de Vergilio continet.Multi Christiani crediderunt eum Christianum fuisse, quippe quo Vergilius, quarto Eclogarum poemate, scripserat de infante qui mundum recturum esset: multi putabant illum de Iesu Christo dixisse.Homines Aevo Medio solebant, nomine sortes Vergilianae, fortuitum versum ex Aeneide carpere, credentes quia revelaret quomodo viverent.Nomen Vergilii nonnumquam Virgilius est traditum ab hominibus, qui illum magum fuisse ob eamque rem virga usum esse.Dantes Alagherius Vergilio partem dedit in Divina Comoedia: Vergilius narratorem per infernum duxit.
>>197483856Dicta Vergilio tributa Mantua me genuit. Calabri rapuere. Tenet nunc Parthenope. Cecini pascua, rura, duces.Vergilii opera Bucolica sive Eclogae X quas triennio perfecit. Sunt carmina pastoralia, similia carminibus Theocriti Georgicon libri IV, qui sunt carmina didactica de agricultura; quos septem perfecit annis. Aeneidos libri XII. Sunt de Aenea, viro Troiano, qui in Africam et inde in Latium perfugit, ubi Lavinium urbem condidit; quos undecim perfecit annis.Omnia opera certissime a Vergilio scripta versu hexametro utuntur.Carmina minora Vergilio attributa, quae nomine Appendicis Vergilianae nota sunt: "Culex" "Ciris" "Moretum" "Dirae" "Copa" "Catalepton" (Priapea) "Est et non" "Maecenas (poema)" " Aetna (poema)"NotaeOrthographia falsa "Virgilius" interdum reperitur: vide partem de fortuna.Bunson 2014: 584.Roberts 2007.P. Alfenius Varus fuit consul suffectus anno 39 a.C.n.; non agitur de P. Quinctilio Varo, qui longe minor natu fuit. V. Clausen ad Ecl. 6.6-7.Anderson et Quartarone, p. 38, et Sparrow, p. 8, hoc explicant.
>>197483878BibliographiaSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Bucolica#Bibliographia, Georgica#Bibliographia, et Aeneis#BibliographiaEditiones operum principalium vel omnium 1512 : Iodocus Badius Ascensius, ed., Opera Vergiliana docte et familiariter exposita. 2 voll. Parisiis: ab Ioanne Parvo vol. 1 vol. 2 apud Gallica 1517 : Lugduni: ab Iacobo Sachon Editio manu tincta apud Hathi Trust 1636 : Daniel Heinsius, ed., P. Virgilii Maronis Opera nunc emendatiora. Lugduni Batavorum: ex officina Elzeviriana (Textus apud Google Books) (Textus apud Google Books) 1682 : Carolus Ruaeus, ed., P. Virgilii Maronis opera . . . ad usum Serenissimi Delphini. Ed. 2a. Lutetiae: apud Simonem Benard (Textus apud Google Books) 1729 : Nova ed. Lutetiae: fratres Barbou (Textus apud Google Books) 1704 : Ioannes Min-Ellius, ed. Pub. Virgilii Maronis opera. Roterodami: typis Regneri Leers (Textus apud Google Books) 1745 : Stephanus Andreas Philippe, ed., Publii Virgilii Maronis opera. Lutetiae Parisiorum: sumptibus Ant. Urb. Coustelier. 3 voll. vol. 1 vol. 2 vol. 3 apud Hathi Trust 1757 : Publii Virgilii Maronis Bucolica, Georgica, et Aeneis. Birminghamiae: typis J. Baskerville (Textus apud Google Books) 1760 : Publii Virgilii Maronis opera argumentis et animis adversionibus illustrata. Matriti: apud Ioachim Ibarra (Textus apud Google Books) 1824 : Publii Virgilii Maronis opera ad fidem editionis C. G. Heyne. Londini: Harding, Mayor, et Lepard (Textus apud Google Books) 1829 : P. Virgilii Maronis opera. Lipsiae: typis C. Tauchnitii (Textus apud Google Books) 1858 : P. Virgilii Maronis opera omnia. Oxonii: Joannes Henricus et Iacobus Parker (Textus apud Google Books)Versiones operum principalium vel omnium 1540 : Gulielmus Michel, Octavianus de Saint-Gelais, interprr., Les oeuvres de Virgile translatees de latin en francoys. Parisiis: Jehan Petit Textus apud Hathi Trust 1830 : Virgil: The Eclogues translated by Wrangham, the Georgics, by Sotheby, and the Aeneid by Dryden. Londinii: A. J. Valpy, 1830. (Anglice) 1900 : John Conington, interpr., Textus apud archive.org The works of Virgil, translated into English prose; with an essay on the English translators of Virgil. Philadelphiae: McKay. (Anglice) 2006 : Kevin Murray, ed., Translations from Classical Literature: Imtheachta Æniasa and Stair Ercuil ocus a bás. Londini: Irish Texts Society, 2006. ISBN 9781870166751 (Hibernice)Eruditio Bauzá, Hugo Francisco. Virgilio y su tiempo. Tres Cantos: Akal, 2008. ISBN 9788446024019. Briggs, Ward W. Narrative and Simile from the Georgics in the Aeneid. Lugduni Batavorum: Brill, 1980. ISBN 9004060367. Buckham, Philip Wentworth. Joseph Spence, Edward Holdsworth, William Warburton, et John Jortin. 1825. Miscellanea Virgiliana: In Scriptis Maxime Eruditorum Virorum Varie Dispersa, in Unum Fasciculum Collecta. Cantabrigiae: Printed for W. P. Grant. Bunson, Matthew. 2014. Encyclopedia of the Roman Empire. Infobase Publishing. ISBN 978-1438110271. Comparetti, Domenico. Virgilio nel medio evo. Labrone: F. Vigo, 1872. Cox, Fiona. Sibylline Sisters: Virgil's Presence in Contemporary Women's Writing. Oxonii: Oxford University Press, 2011. Iohannes Albertus Fabricius, Bibliotheca Latina (Hamburgi: Schillerus, 1712) textus pp. 201–233. Farrell, Joseph, et Damien P. Nelis, edd. Augustan Poetry and the Roman Republic. Oxonii: Oxford University Press, 2013. ISBN 9780199587223. Formicola, Crescenzo. Virgilio: etica poetica politica. Neapoli: Liguori, 2012. ISBN 9788820757908. Giebel, Marion. Vergil: mit Selbstzeugnissen und Bilddokumenten. Reinbek bei Hamburg: Rowohlt, 1986. ISBN 3499503530 Knight, W. F. Jackson. Accentual Symmetry in Vergil. Oxonii: B. Blackwell, 1939. O'Hara, James J. True Names: Vergil and the Alexandrian Tradition of Etymological Wordplay. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1996. ISBN 0472106600. Oppermann, Hans. Wege zu Vergil: drei Jahrzehnte Begegnungen in Dichtung un Wissenschaft. Darmstadii: Wissenschlaftliche Buchgesellschaft, 1976. ISBN 3534008065. Pasini, Gian Franco. Grammatica del chiasmo in Virgilio. Bononiae: CLUEB, 1991. Petrini, Mark. The Child and the Hero: Coming of Age in Catullus and Vergil. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1997. ISBN 0472104608. Polleichtner, Wolfgang. Emotional Questions: Vergil, the Emotions, and the Transformation of Epic Poetry: an Analysis of Select Scenes. Augustae Treverorum: Wissehschlaftlicher Verlag Trier, 2009. ISBN 9783868211894. Rand, Edward Kennard. The Mediaeval Virgil. Cantabridgiae Massachusettae: Harvard University Press, 1932. Roberts, John. 2007. The Oxford Dictionary of the Classical World. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 978-0192801463. Google Books. Sparrow, John. 1931. Half-Lines and Repetitions in Virgil. Oxonii: Clarendon Press. Thomas, Richard F. 1999. Reading Virgil and his Texts: Studies in Intertextuality. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 0472108972. Thomas, Richard F. 2001. Virgil and the Augustan Reception. Cantabridgiae: Cambridge University Press. Ziolkowski, Jan M., et Michael C. J. Putnam, eds. 2008. The Virgilian Tradition: The First Fifteen Hundred Years. Portu Novo: Yale University Press. ISBN 9780300108224.Nexus externiCommons-logo.svg Vicimedia Communia plura habent quae ad Vergilium spectant.Wikiquote-logo.svg Vicicitatio habet citationes quae ad Publius Vergilius Maro spectant.Wikisource-logo.svg Vide Publius Vergilius Maro apud Vicifontem. Vergil Project apud Universitatem Pennsylvaniensem (textum, commentaria, concordantiam praebet) Virgil.org, situs illius David Wilson-Okamura cum bibliographia Bibliographia a Shirley Werner scripta num Vergilius occisus est? Opera omnia apud The Latin Library Manuscriptum Riccardianum saec. XV apud World Digital Library
>>197483906Gaius Iulius CaesarJump to navigationJump to searchWikidata-logo.svg Gaius Iulius CaesarRes apud Vicidata repertae:Gaius Iulius Caesar: imagoNativitas: Iulius 100 BCE; RomaObitus: 15 Martii 44 BCE; Theatrum PompeiumPatria: Roma antiquaOfficiumOfficium: Roman dictator, Quaestor, Aedilis, Ancient Roman senator, consulMunus: Scriptor, augur, Orator, memoirist, military officer, ruler, Rerum gestarum scriptor, Politicus, military personnelConsociatioFactio: PopularesFamiliaGenitores: Gaius Iulius Caesar; AureliaConiunx: Cornelia Minor, Pompeia, CalpurniaProles: Iulia, Caesarion, AugustusFamilia: Julii CaesaresGaius Iulius Gaii filius Gaii nepos Caesar Imperator, ab anno 42 a.C.n. Divus Iulius (natus Romae ex stirpe patricia die 13 Iulii 100 a.C.n.; ibidem mortuus 15 Martii 44 a.C.n.), fuit vir publicus, consul, dux exercitus, dictator in perpetuum,[1] orator, poeta, insignis scriptor prosae Latinae. Partes maximi momenti egit in casibus, quibus Res Publica Romana in Imperium Romanum transmutata est. Triumviratu cum Crasso et Pompeio, praestantissimis civibus, constituto ab anno 60 a.C.n. per aliquot annos apud Romanos plurimum valuit, quamvis ei potestatem per rationes populares accumulanti senatores, qui optimatibus favebant, videlicet Cato Minor, Cicero, et alii, opponebant. Victa Gallia in potestatemque populi Romani redacta, Caesar imperium Romanum ad Oceanum Britannicum et Rhenum extendit et ipse primus dux Romanus hunc ponte exstructo, illud navibus transgressus est.Index 1 Vita 1.1 De iuventute 1.2 Cursus honorum 1.3 Triumviratus Primus et Bellum Gallicum 1.4 Bellum civile 1.5 Post bellum 1.6 Parricidium 2 Caesar imperator 3 Caesar hospes et celebrator 4 Caesar litteratus 5 Matrimonia et progenies Caesaris 6 Annales vitae Caesaris 7 Fontes de vita C. Iulii Caesaris praecipui 8 Notae 9 Bibliographia 10 Nexus externi
>>197483936VitaDe iuventuteCaesar Romae ex gente Iulia natus est die 13 mensis Quintilis anno 654 a.u.c. (13 Iulii 100 a.C.n.), familia patricia praeclara; gens enim Iulia originem et nomen ab Iulo filio Aeneae filii Veneris ductum praetendit. Pater Gaius Iulius Caesar anno 92 a.C.n. praetor fuerat; matri nomen fuit Aurelia. Avunculus Gaius Marius consulatu eodem ipso anno functus est quo Caesar natus est.Iulii Caesares, quamvis patriciae gentis satis nobilis essent, non inter divites Romanos numerabantur. Usque ad aetatem patris praetoris, quem supra memoravimus, nullus eorum umquam aliquid dignitatis consecutus erat. Amita nupserat Mario, duci et emendatori exercitus, qui in Senatu factioni populari praefuit. Cuius fautor potentissimus Lucius Cornelius Cinna Caesari Corneliam filiam in matrimonium dederat.Gaius Marius, avunculus Caesaris.Lucius Cornelius Sulla.Supremo quidem vitae Marii die properante (anno 86), bellum civile inter Marium Sullamque exorsum est. Sic Sulla, bello civili feliciter gesto, anno 86 Caesari ut Corneliae nuntium mitteret imperavit. Caesar recusavit et providenter Romam clam fugit. Interventu modo familiae amicorumque suorum a proscriptione et morte servatus est. Caesar tamen in Asiam Ciliciamque sese contulit. Inter haec bella, stipendia duce Lucio Licinio Lucullo meruit, et in multis pugnis emeruit. Anno 81, in Bithynia ad instruendam classem missus est. Quam rem ita prospere gessit, ut Romae adversarii increbrescerent, qui eum cinaedum Nicomedis regis fuisse probri causa iactarent. Apud Suetonium, orator Curio Caesarem "omnium mulierum virum et omnium virorum mulierem" appellavit.Rursum Romae anno 78, mortuo Sulla, Caesar cursum honorum iniit. Nobilis quidem lucidam puramque ob eloquentiam, nec non propter insimulationem proconsulum infamium erat. Ut qui perfectioni in dicendo potissimum studebat, Caesar Rhodum ut doctrinis rationibusque Apollonii Molonis ornaretur profectus est, sed in itinere a piratis qui pretium viginti talentorum exegerunt captus est. Eos derisit, admonens ut rogarent quinquaginta. Pecunia redemptionis collecta, Caesar post duodequadraginta dies liberatus est. Simul atque liberatus est, classem sibi comparavit, piratasque captos crucibus suffixit.
>>197483949Cursus honorumAnno 69, et uxor Cornelia, cum pareret, et amita Iulia mortuae sunt. Caesar ipse eas in rostris conlaudavit. Inter laudationes, Caesar comites Sullae insectatus est, qui accusaverunt eum quaesturae petitionis. Eodem anno, Caesar quaesturam meruit, et ad Hispaniam Ulteriorem adsignatus est.Caesar, cum Romam rediret, aedilis curilis anno 65 factus est. Inter officia, quae magistratui subeunda essent, erat et adparatio ludorum, qui in Circo Maximo quotannis habebantur. Pecuniis publicis circumscriptis, Caesar ut ludos quam splendidissimos daret se decoxit, contrahens aes alienum amplius quam centum talentorum aureorum. Aes alienum futurum cursum honorum suum impendit.Boni eventus tamen aedilitatis suae ad pontificatum anno 63 tetenderunt. Non solum nova domus (Domus Publica) in Foro, sed etiam cura sacrorum, religionum et custodiae virginum Vestalium ei concessa est. Pontificatu ineunte, Caesaris opprobrium erumpit. Mortua uxore Cornelia, in matrimonium Pompeiam, neptem Sullae, duxerat. Praestitit Pompeia diem festum Bonae Deae, qui dies muliebris habebatur et sanctissimus. Illo autem anno, Publius Clodius Pulcher diem festum mutata veste celebravit. Nefas erat, et Caesar nuntium Pompeiae misit. Caesar ipse fassus est Pompeiam innocentem fuisse, sed censuit uxori suspicionem superandam esse.Annus 63 et Caesari et rei publicae fuit imprimis gravis nec non laboriosus. Cicerone consule, (cuius ob industriam vigilantiamque tristissimam perniciem a Re Publica aversam esse plurimis monumentis constat) Caesar ab Curia Centuriata praetor urbanus creatus erat. Coniuratio Catilinae, qui magistratus electos perdere voluit, patefacta est. Catilina, nobili genere natus, cum repulsus esset in consulatu petendo, pestis immanis, incendia caedesque Urbi cunctaeque Rei Publicae minatus est, ad seque homines quidem perditissimos et imprimis nefarios addixit. Cum senatus haberetur frequens a.d. IX Non. Dec., sententiam quisque patrum conscriptorum rogatus est quomodo poenam rei darent et quo denique supplicio afficerentur. Caesar acriter adversatus est iis qui ad supplicium extremum reos ducendos censerent (quorum et Cicero fuit), sed in Senatu ab Catone minore frustratus est. Insimulatus quoque est Caesar conscientiae sceleris, nihilominus proconsul Hispaniae Ulterioris anno 61 electus est.
>>197483985Triumviratus Primus et Bellum GallicumAnno 59, Caesar consul cum inimico suo Marco Calpurnio Bibulo electus est. Bibulus, amicus Catonis et optimatum, consulatui protinus abiit ut auguratus sit; Caesari autem solum agere licuit, sed mox socios insperatos ab inimicis suis invenit.Eodem tempore, dux primus Gnaeus Pompeius Magnus a Senatu ut ei fundos pro militibus suis daret petebat. Consularis Marcus Licinius Crassus, ut fama est divitissimus Romae, imperium contra Parthos ab Senatu obtinere conabatur. Caesar pecunia Crassi et auctoritate Pompeii egit; sic societas creata est. Ut societatem firmarent, Pompeius Iuliam, filiam Caesaris, in matrimonium duxit.Postero anno, Caesari proconsulatus in Gallia Illyriaque quinque annos datus est. Suscepit anno 58 bellum Gallicum, in quo tota Gallia et Germaniae pars Romanae factae sunt. Inter legatos fuerunt Lucius Iulius Caesar (consobrinus suus), Marcus Antonius, et Quintus Tullius Cicero (oratoris frater). Caesar bellum contra gentes varias gerens, Helvetios, Belgas, Nervios, et Venetos devicit. Anno 55, Britanniam infeliciter invadere conabatur. Anno 52, Gallos sub Vercingetorige in proelio ad Alesiam vicit. Apud Plutarchum, Gallia capta, octoginta oppida et trecentae gentes victae, et decies centena milia virorum in servitium vendita sunt. Ter decies centena milia virorum in proeliis ceciderunt (nota bene: historici antiqui numeros huius generis saepe valde auxerunt). Caesar narrationem harum expeditionum in commentariis De Bello Gallico scripsit.Caesar tamen invisus Romae mansit. Optimates suspicati sunt eum gloriae cupidum esse et velle rex fieri, sed anno 55, Pompeius Crassusque consules electi sunt, et proconsulatum Caesaris amplius quinque annos renovaverunt. Sic fuit ultimus primi triumvirati actus. Anno 54, Iulia, uxore Pompeii, in partu mortua, anno proximo Crassus in Parthia cecidit. Pompeius erga optimates movere coepit, et in matrimonium duxit Corneliam Metellam, filiam Caecilii Metelli, inimici Caesaris.
>>197484000Bellum civileAnno 50, Pompeius ei pro consule exeunti ut Romam rediret et copias dimitteret imperavit. Senatus praeterea ei consulatum secundum in absentia petere interdixit. Caesar cognovit se accusatum iri si Romam sine immunitate consulari aut viribus legionum rediisset. Senatum prohibuit quin pararet, fines Italiae per Rubiconem 10 Ianuarii anno 49 traiciendo, dicens, ut Suetonius[2] et Plutarchus[3] referunt, "iacta alea est" vel "iacta alea esto."Optimates, a Metello et Catone minore ducti, Roma fugerunt, nescientes Caesarem secum solum unam ex legionibus habuisse. Caesar infeliciter Pompeium usque ad Brundisium insecutus est, sperans fore ut amicitiam mederi possit. Pompeio e manibus elapso, Caesar in Hispaniam victis legatis Pompeii progressus est. Deinde Graeciam adiit ubi 10 Iulii 48 a Pompeio in proelio apud Dyrrhachium victus est, sed eodem anno quamvis Pompeius exercitum maiorem habuisset Caesar eum ad Pharsalum pervicit. Pompeius igitur Aegyptum fugatus, a legato Pharaonis Ptolemaei necatus est.Cleopatra.Romae Caesar dictator cum Marco Antonio magistro equitum factus est. Undecim diebus, et dictatura abdicata, cum Publio Servilio Vatia Isaurico consul iterum electus est. Caesar ad Alexandriam Pompeium insecutus est, nesciens eum mortuum esse, sed ibi imprudenter bello civili inter Ptolemaeum Cleopatramque inligatus est. Caesar Cleopatrae favebat, fortasse propter necem Pompeii, cuius caput Caesari ab cubiculario Ptolemaei oblatum est. Ptolemaeo victo, Cleopatra pharao facta est, et cum Caesare Ptolemaeum Caesarem (Caesarion) peperit.Anno 47, Caesar ad orientem victum Pharnacem Ponticum profectus est. Post regem in proelio ad Zelam victum, victoria verbis praeclaris veni, vidi, vici celebrata est. Inde ad Africam perrexit ubi pugnatum contra fautores Pompeii ad Thapsum est. Uterque Metellus et Cato necati sunt. Filii Pompeii tamen Gnaeus Pompeius et Sextus Pompeius in Hispaniam fugerunt, sed Caesar etiam eos ad Mundam anno 45 vicit. Hoc tempore, Caesar consul tertium et quartum annis 46 et 45 electus est. Collega suus anno 46 Marcus Aemilius Lepidus erat sed anno 45 Caesar solus magistratum tenuit.
>>197484023Post bellumEx oriente reditus, Caesar protinus societatem administrationemque emendare coepit. Annonam suppeditatam anguste moderatus est et quibus frumentum privatum praebere poterant ne publicum emerent interdixit. Civitatem incolis Galliae Cisalpinae donavit. In animo praedia veteranis distribuere et colonias veteranas condere habuit. Fastos refecit, instituens annum trecentorum sexaginta quinque dierum cum anno bissextili quinto quoque anno; quo facto, anno 46 quadringenti quadraginta quinque dies fuerunt.
>>197484087Paullo post mortem stella crinita in caelo visa est quae nomina "sidus Iulium" et "Caesaris astrum" apud poetas recepit. Violens Caesaris nex effecit ut Romae aliquanta inquies esset. Nova bella civilia eruperunt, quorum primum inter Decimum Brutum et Marcum Antonium effecit ut Antonius, Lepidus, et Gaius Octavius, filius Caesaris adoptatus, triumviratum secundum creaverint. Hic triumviratus primum Caesarem inter deos rettulit, hostes proscripsit, et bellum civile secundum contra Brutum Cassiumque gessit, quos Antonius Octavianusque in proelio Philippensi vicerunt. Deinde tertium bellum civile inter Octavianum et Antonium Cleopatramque erumpit, quo in bello, Antonius et Cleopatra ante Actium anno 31 victi sunt.
>>197484126Caesar imperatorSignum Iulii Caesaris Romae positum.Caesar dux illustris esse habetur exaequatus cum Alexandro Magno et Napoleone. Etsi clades nonnumquam acciperet, exempli gratia proelii Gergoviae per bellum Gallicum et Dyrrhachii in bello civili, victoria Alesiae, fuga exercitus maioris Pompeii ad Pharsalum, et exitio exercitus Pharnacis ad Zelam, suus splendor militaris illustratus est. Caesar bellum in aliquo agro et aliqua tempestate feliciter gessit, propter modestiam diligentem legionum, quorum in proverbium admiratio erga Caesarem venit. Pedites et equites sui eximii sunt, et tormentis formidabilibus frequenter usus est. Exercitus munitionis et decursi peritus erat. Copiae nonnumquam iter quadraginta milia passuum per diem fecerunt.Caesar aliquot legiones conscripsit: Legio I Germanica, Legio III Gallica, Legio IV Macedonica, Legio V Alaudae, Legio VI Ferrata, Legio VII Claudia, Legio VIII Augusta, Legio IX Hispana, Legio X Gemina, Legio XI Claudia, Legio XII Fulminata, et Legio XIII Gemina. Legionem X Geminam maxime diligit.Caesar hospes et celebratorUnam legis e paginis dehistoria FranciaedisserentibusEugène Delacroix - La liberté guidant le peuple.jpgGallia praeromana Gallia Gaius Iulius CaesarGallia Romana Imperium Galliarum Migrationes Europaeae populorum et gentiumMerovingi et Carolingi Franci Carolus Magnus Renovatio Carolingiana ViccingiRegnum mediaevale Reges Franciae Expeditio sacra Expeditio sacra in Albigenses Bellum Centum Annorum Ioanna ArcensisRegnum recentius Edictum Namnetense Iulius Mazarinus Ludovicus XIVRes novae Francicae Res novae Francicae Index historicus praefecturarum Franciae Napoleo ISaeculum XIX Secundum Imperium Francicum Commune Parisiorum anni 1871 Tertia Res PublicaSaeculum XX Primum bellum mundanum Secundum bellum mundanum Regimen Vippiacense Carolus de Gaulle Series de Francia hodiernaVide etiamOpus rerum politicarum FranciaeGaius Caesar conviva fuit (nec "rex sacrorum"; nomen enim huius e textu caret) anno 70 a.C.n. quo tempore cena aditialis Lucio Lentulo Nigro flamine Martiali data est. Aedilis anno 65 a.C.n. munera obtulit sic enumerata: "Venationes . . . ludosque et cum collega et separatim edidit, quo factum est, ut communium quoque inpensarum solus gratiam caperet. . . . Adiecit insuper Caesar etiam gladiatorium munus, sed aliquanto paucioribus quam destinaverat paribus; nam cum multiplici undique familia conparata inimicos exterruisset, cautum est de numero gladiatorum, quo ne maiorem cuiquam habere Romae liceret".[5] Triumphi Caesaris quinque, quos post bella civilia gessa Romae annis 46 et 45 a.C.n. celebravit, a Suetonio, Plutarcho, Appiano et Dione Cassio describuntur. Eodem tempore "munus populi epulumque pronuntiavit in filiae memoriam", scilicet Iuliae Pompeii Magni uxoris, iam octo vel novem annos mortuae.[6] Aliae cenae a Plutarcho narrantur, eam scilicet quam ante Rubiconem transitam celebraverit,[7] eamque quam ad conciliandum obtulerit Cleopatrae fratrique Ptolemaeo; hanc etiam Lucanus longius describit.[8]
>>197484176>>197484176Caesar litteratusPer vitam suam, Caesar unus ex elegantissimis oratoribus scriptoribusque Romanis videbatur. Eius rhetoricam stilumque Cicero saepe laudabat. Praeclarissima ex operibus adhuc servatis sunt commentarii de bello Gallico in libros septem divisi (quos Aulus Hirtius libro octavo addito perfecit) et commentarii de bello civili in libros tres ordinati. Etiam orationem pro funere amitae Iuliae, grammaticumque tractatum De analogia, et Anticatones libros contra Catonem minorem, scripsit. Alia opera Caesari adsignata, de quorum verumtamen auctoritate et dubitatur et dubitandum, sunt de bello Hispaniensi, de bello Africo, et de bello Alexandrino.[9] Fragmenta nonnulla orationum Caesaris servantur,[10] sed aliorum operum perpauca. Scripta iuvenilia quaedam Caesaris, quae usque ad tempus Augusti servata erant, iussu huius e bibliothecis exclusa sunt[11] et omnino deperdita. De commentariis a Caesare scriptis, sic M. Cicero iudicavit: "Nudi . . . sunt, recti et venusti, omni ornatu orationis tamquam veste detracta. Sed dum voluit alios habere parata, unde sumerent qui vellent scribere historiam, ineptis gratum fortasse fecit, qui volent illa calamistris inurere: sanos quidem homines a scribendo deterruit; nihil est enim in historia pura et inlustri brevitate dulcius."[12]Opera C. Iulii Caesaris Protome BerolinensisOpera servata: De bello Gallico · De bello civili · "O Dimidiate Menander" (epigramma)Opera deperdita: De analogia · Anticatones · Orationes · Iter (carmen) · Laudes Herculis (iuvenile) · Oedipus (tragoedia iuvenilis) · Dicta collectanea (iuvenile)Opera aliis attribuenda: De bello Gallico lib. VIII (ab A. Hirtio perfectus) · "Bellum Hispaniense" · "Bellum Africum" · "Bellum Alexandrinum
>>197484199Matrimonia et progenies CaesarisDe matrimonio Gaii Iulii Caesaris primo cum Cornelia Cinnae filia, quod ut rumperet Sulla Felix frustra imperavit, supra narratur. E Cornelia filiam genuit Iuliam, anno 83/82 natam, quam Cn. Pompeius Magnus in matrimonium duxit anno 59 quo tempore is cum Caesare et M. Licinio Crasso primum triumviratum constituit. Cornelia filiam Iuliam, anno 83/82 natam, et filium, mortuum natu, Caesari peperit; anno 69 seu 68 mortem obiit.[13] Iulia, filia Caesaris et Corneliae, anno 54 sine prole mortua est.Cornelia nuper mortua, Caesar anno 68 seu 67 Pompeiam, filiam Q. Pompei Rufi, in matrimonium duxit. Anno 62 a.C.n. repudiavit ob adulterio P. Clodii Pulchri suspecto, qui in sacris Bonae Deae furtim irruperat.[14] "Caesar quidem vocatus testimonium adversus Clodium non dixit, seque uxorem pro adultera habere negavit, repudiasse autem eam, quod Caesaris coniugium non facto modo turpi, sed etiam fama sinistra vacare debeat."[15]Matrimonio tertio anno 59 a.C.n. Calpurniam duxit dum consul meret, videlicet ut adfinitatem ac societatem cum potenti familia Calpurniorum Pisonum iniret; Calpurnia enim filia erat L. Calpurni Pisonis consulis anno insequenti.[16] Ex ea nec filios nec filias genuit. Anno 52 Pompeiam, filiam Gnaei Pompeii Magni, in matrimonium frustra petivit, Fausto Sulla destinatam.[17]Anno 48 in amorem cum Cleopatra VII Aegypti regina intravit, quae eo peperit anno 47 filium Caesarionem communiter nuncupatum, nomine proprio Ptolemaeum Caesarem.Filio legitimo carente, Caesar anno 44 necatus est. Testamento suo, C. Octavium, nepotem Iuliae sororis, adoptavit, qui hereditatem patronatumque Gaii Caesaris adsumpsit, nomenque Gaium Iulium Caesarem Octavianum abhinc gessit. Anno 30, Cleopatra devicta et nuper mortua, ille suadente Ario Didymo philosopho (qui verbis Homericis mutatis οὐκ ἀγαθὸν πολυκαισαρίη, scil. 'Haud oportet multos Caesares esse' usus est) Caesarionem fratrem nothum interfici iussit.[18] Ex ea adoptione Caesar fuit pater Octaviani (Augusti principis), avus Tiberii (quem Augustus vicissim adoptaverit), proavus Claudii, abavus C. Caligulae et Neronis: hic anno 68 p.C.n. sua manu mortuus est. "Progenies Caesarum in Nerone deficit," ait Suetonius auctor de vita Caesarum.[19]
>>197484246Annales vitae Caesaris Anno 100 aut 102 – Gaius Iulius Caesar Romae natus est Anno 84 – In primo coniugio, duxit in matrimonium Corneliam Cinnae Anno 81 – Caesar in Asiam venit sub M. Thermo Anno 68 – Cornelia mortua est; Quaestor in Hispania factus est Anno 63 – Creatus est pontifex maximus; in secundo coniugio, duxit in matrimonium Pompeiam, postea fecit devortium ei Anno 62 – Praetor Anno 59 – Primus consulatus; in tertio coniugio, duxit in matrimonium Calpurniam Pisonis Anno 58 – Proconsul Galliae Transalpinae ac Cisalpinae Dalmatiaeque. Anno 49 – Bellum civile coepit Anno 48 – Prima dictatura; secundus consulatus Anno 46 – Secunda dictatura Anno 44 – Creatus est dictator perpetuo Insidiis interfectus est Anno 42 – Consecratus est Divus IuliusFontes de vita C. Iulii Caesaris praecipuiC. Iulii Caesaris quae extant,? 1678 Appianus, Bella Civilia lib. 13 Versio Gaius Iulius Caesar, De Bello Gallico, De Bello Civili cum aliorum supplementis Textus Marcus Tullius Cicero, Epistulae ad familiares Textus, Epistulae ad Atticum Textus Cassius Dio, Historia Romana lib. 37–44 Versio Plutarchus, Vitae parallelae "Vita Iulii Caesaris" Versio, "Vita Ciceronis" Versio, "Vita Marci Antonii" Versio Suetonius, De vita Caesarum "Divus Iulius" Textus
>>197484265Alexander (Graece Ἀλέξανδρος; natus 356 a.C.n.;[1] mortuus die 11 Iunii 323),[2] filius Philippi, fuit patre mortuo rex Macedonum, quorum seriei fuit Alexander III. Imperium Persarum (Anatoliam, Syriam, Aegyptum, Mesopotamiam, Persidem, Bactriam comprehendens) subegit; causa valoris necnon fortunae cognominatus est a Graecis ὁ μέγας Ἀλέξανδρος,[3] a Romanis et aliis Magnus Alexander.[4] Hoc imperium post Alexandri mortem a successoribus divisum est in regna vel quattuor vel plura, et illo tempore Hellenismus per omnem fere regionem Medii Orientis diffusus est.Index 1 Iuventus 2 De rebus gestis 3 De indole Alexandri 4 De fama Alexandri 4.1 Libri biographici et historici antiqui 4.2 Historia traditionalis Alexandri 4.3 Opera aliqua recentiora 5 Notae 6 Bibliographia 7 Nexus interni 8 Nexus externiIuventusAlexander, natus anno 356 a.C.n. (et secundum Macedones die sexto mensis Loüs eius anni),[5] fuit filius maior natu Philippi, iam regis Macedonum, uxorisque eius Olympiadis Molossae. Paedagogos habuit iam iuvenis Leonidam cognatum Olympiae et Lysimachum Acarnanem, annum autem tredecimum agens magistrum studiorum Aristotelem et "academiam" in oppido Mieza Emathiae institutam. Hic philosophiae, medicinae, litteris Graecis studuit, Iliadem artis militaris enchiridion esse opinans.[6] Eo tempore, Bucephalam equum Thessalicum, Philippo oblatum, Alexander ipse domuisse dicitur et usque ad mortem retinuisse.[7]Regnum Macedonum anno 336 a.C.n. (Philippo morituro) depictumAnno 340 Philippo contra Byzantios bellum gerente, Alexander, securitatem regni Macedoniae in loco patris tuens, Maedos debellavit coloniamque ibi imposuit nomine Alexandrupolim.[8] Post duos annos cum patre contra Graecos apud Chaeroneam pugnavit et ipse primus aciem inimicorum rupit; ibi "Alexandri robur", cuius umbra eo die principi grata fuit, peregrinatoribus saeculo II p.C.n. indicatus est.[9]Philippo anno 337 Cleopatram in matrimonium ducente, Attalus nymphae cognatus vota in ipsa cena nuptiali praetulit "Nunc quidem legitimi reges, non nothi, nascentur!"[10] Alexandrum causa matris necnon sua ipsa incensum obiurgationesque proferentem Philippus nudum gladium minatus est. Olympias in Epirum refugit, Alexander in Illyriam,[11] unde patre suadente sine mora reditus est. Mox autem filiam Pixodari Cari Aridaeo Alexandri fratre iuniore natu ut uxorem proposita, Alexander ipse, urgentibus Harpalo, Nearcho, Erigyio, Ptolemaeo amicis suis, eam ducere voluit; sed Philippus tale matrimonium vetavit. Pixodarus inconstantiam Macedonum vituperans amicitiam Philippi reiecit, qui valde iratus amicos Alexandri in exsilium misit.[12] Proximo anno Philippus, dum nuptias filiae Cleopatrae Aegis in urbe maxima pompa celebrat, a Pausania necatus est.[13]
>>197484297De rebus gestisAlexander annum vicensimum agens regnum accepit. Pausania statim trucidato, rex Heromenem et Arrabaeum ut coniurationis Pausaniae conscios sine quaestione supplicio mortis damnavit;[14] fratrem ex alia matre Caranum consobrinumque Amyntam interemit;[15] Attalum, pro Philippo in Asia bellantem, interfici iussit.[16] Olympias eodem tempore Cleopatram, Philippi viduam, filiamque eius infantem crudeliter necavit, Alexandro vel nolente vel adnuente.[17]Alexander primo regni anno civitatum Graecarum seditiones, e patris obitu ortas, demonstrationibus militaribus sine proelio sedavit; Graeci iuxta Corinthum congressi eum "ducem" (ἡγέμων hēgemōn) exercituum sociorum ad imperium Persarum debellandum elegerunt. Ibi autem de motu populorum Balcanicorum certior factus, ab Amphipoli exercitum ducens Thraces Triballosque domuit et ad Danubium flumen progressus cum Getis foedera concludit. Inde ad occidentem versus Illyrios debellavit. Athenienses, Thebanis et Lacedaemoniis coniuncti et libertatis avidiores quam regis amicitiae, cum ille in Illyria pugnaret et a quibusdam ibi mortuum esse diceretur, arma resumpserunt. Alexander mira celeritate in Graeciam properavit, Thebas funditus evertit (excepta una Pindari poëtae domo), populum in servitutem vendidit. Atheniensibus veniam concedit et Graeciam omnem Antipatro patris amico regendam committit.Situs Granici. Cursus exercitus Alexandri rubro notatusAnno 334 Alexander Hellespontum transgressus, sepulchro Achillis iuxta Ilium adorato, iam Persarum imperio instabat. Itaque primus congressus factus est ad Granicum fluvium, ubi satraparum copias Memnonisque mercennarios Graecos prostravit. Deinde Sardibus, Epheso, Mileto aliisque urbibus Asiae sibi conciliatis iter perrexit ad Halicarnassum, quam cruento expugnavit impetu. Ibi Pixodaro rege expulso Adam reginam statuit, quae Alexandrum "filium" adoptavit.Alexandri imago in numismate regis Ptolemaei I circa annum 300 incusoAnno 333 Alexandrum vere ineunte Gordio profectum Darius rex Persarum ingenti exercitu conscripto, cui praeerat ipse, in planitie sub montibus Ciliciensibus sita exspectavit. Tamen hoste non invento alter alterum praeteriit, ut ad Issum conversa tandem acie dimicandum esset. Spatium autem montibus et mari intermissum angustius erat, quam ut rex regum multitudine uti posset. Cuius cornu dextero ad ripam maris, laevo ad montes imos collocato, Alexander, qui Parmenionem ducem a sinistra parte ad ripam consistere iusserat, cum fortissimo quoque equitum a latere dextro impetus faciendi consilium cepit. Itaque paulo post meridiem proelio a Macedone commisso, cum Parmenio impetus equitum Persarum vix sustineret, Alexander laevo hostium latere profligato mediam aciem a tergo aggressus est. Quin recta Darium petivit ipsum, qui hasta iam se feriri posse veritus equo concitato evolavit. Uxor, filia, mulieres una cum impedimentis Darii ab exercitu Macedonum captae sunt.Inde urbem Tyrum, Dario fidelem, Alexander obsedit et destruxit atque mox Gazam. Statim in Aegyptum iter fecit, nuper a Persis in formam provinciae reductum; quam provinciam Mazaces satrapa ad defendendam impotens, militibus carentibus, Alexandro tradidit.[18] Ibi in urbes Heliopolim et Memphitem progressus est, ibique deo regio Apidi in temeno Phthae sacra obtulit, quam rem pharaones tantum usque adhuc fecerant, ludosque athleticos necnon musicos celebravit; ita se regem Aegyptium proclamavit.[19] Deinde oraculum Ammonis iuxta Sivam per loca deserta visitavit, ubi deum de regno et de origine suo quaesivit, responsaque accepit patrem iam plene vindicatum, orbem terrarum a se conquisitandum, seipsumque filium Iovis vel Ammonis esse.[20] Alexandro per Memphitem redito legati e templo Apollinis iuxta Didyma et a Sibylla Erythraea occurrerunt, qui eum stirpem Iovis esse confirmaverunt.[21] Nunquam se filium modo mortali Philippi esse negavit; satis autem constat Alexandrum iam ante expeditionem ad Sivam originem divinum ex Iove vel Ammone a se reclamandum statuisse.[22] Ad litus maris Mediterranei reversus, loco vici piscatorum Rhacotidis urbem Alexandriam condidit, quae, omnium aliorum hoc nomen gerentium, famosissima et populosissima fit. Ipse cursus murorum viarumque potiorum descripsit;[23] reliqua Dinocrates Rhodius architectus ordinavit.[24] Alexandria condita a posterioribus die 25 Tybi celebrata est.[25]Ab Aegypto vere anni 331 regressus, in Mesopotamia die 1 Octobris 331 ad Gaugamelam (iuxta Arbelam sitam) proelium tertium contra Persas bono successu pugnavit regemque Darium rursus ad fugam pulsit. Iam metropoles et thesauros imperii Achaemenidarum possedit, Babylonem, Ecbatana, Susa, unde ad Persepolim progressus regum Persarum palatium incendi iussit (suadente, ut dicitur, meretrice Atheniensi Thaide). Mox Bessum (qui Dario III mortuo imperium gerere voluerat) interfecit et in Bactrianam et Sogdianam properavit, ubi urbem Alexandriam "Ultimam" condidit et Roxanam, Oxyartis satrapae filiam, in matrimonium duxit. Anno 326 in Indiam adgressus est usque ad Hyphasim flumen; apud Mallos in obsidione urbis graviter vulneratus est, moxque ad sanitatem reversus cenam apud eosdem celebravit. Inde, militibus expeditionem ulteriorem recusantibus, flumen Indum usque ad mare Indicum descendit et per Gedrosiam et Carmaniam ad Susa, Ecbatana et Babylonem reversus est. Inter sectatores Alexandri in expeditionem Persicam fuerunt Leonnatus, Peucestas et Polyperchon; inter satrapas imperii Alexandri fuit Menander; inter aulicos Hagnon Teius. Susis anno 324 a.C.n. ineunte nuptias fere nonaginta inter socios eius et mulieres Persas uno die celebravit.Asia igitur subacta, terrarum orbe fere toto victoriis et fama sui nominis impleto, post convivium apud amicos celebratum Alexander mortuus est Babylone die 10 Iunii 323 et Alexander interfectus est lente a ventris morbo. Alexandro interfecto, imperium Alexandri divisum est inter duces quod Alexander non habuit heredem. Eius, sive ad Aegas Macedoniae seu Sivas Aegypti a principio destinatum, ab hoc itinere deflectum est a Ptolemaeo socio et Aegypti satrapa, qui ad urbem Memphitem conduxit; unde postea ad Alexandriam pervenit. Successores Alexandri titulares fuerunt filius anno 322 natus, qui Alexander IV appellatur, una cum filio Philippi e Philinna genito, Philippo Arrhidaeo; qui ambo post aliquot annos interfecti sunt. Interdum socii Alexandri et duces exercituum Macedonum, sub nuncupatione "diadochorum" seu successorum cogniti, de imperio pugnabant; ultimo potestatem diviserunt et regna condiderunt, quorum praecipua sunt Aegyptus (rege Ptolemaeo), Syria (rege Seleuco), Thracia (rege Lysimacho) et Macedonia ubi breviter regnavit Cassander Antipatri filius.
>>197484297De indole AlexandriDiscipulus summi philosophi Aristotelis, Alexander litterarum et artium studio semper fuit deditus: Homeri libros etiam in Asia legebat, et in arca aurea servabat. Sacra deorum templa frequenter visitabat, deorumque auxilium hostiis magnaque copia talentum aureorum expetebat. Divitias saepe neglexit. Nonnulli scriptores poetaeque antiquitatis dixerunt Alexandrum virtute vitiisque Philippum patrem superfuisse. Et Alexandro et Philippo fortitudo miranda est, ad hoc magnum ingenium in bello et in rebus civilibus.Annale mortis Alexandri in tabula cuneiformi anni 323/322 a.C.n. servatumDe fama AlexandriStrabo geographus Graecus, dixit omnes homines qui de Alexandri vita scriberent mirabilia quam vera narrare maluisse; et re vera res gestae eius etiam viventis fabulosae fiunt.Libri biographici et historici antiquiSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Fontes rerum gestarum Alexandri MagniAlexandri socii et sectatores nonnulli de vita eius scripserunt. Primus omnium Callisthenes historicus De rebus Alexandri Magni componere coepit, suadente ut videtur Aristotele, sed iussu Alexandri ipsius anno 328 mortuus est; inter alios qui cum Alexandro iter fecerunt, Onesicritus Quomodo Alexander educatus sit scripsit et Clitarchus Historias Alexandri. E quibus operibus, hodie deperditis, res et veras et incredibiles historici posteriores citaverunt; iam Callisthenes mare in litore Ciliciae a pedibus Alexandri recedens descripsit; iam Onesicritus et Clitarchus Alexandri cum Thalestride Amazonum regina concubitum.Sed nulla narratio a coaevali conscripta nobis servatus est. Olim exstabant Commentaria regis Ptolemaei quae praecipue de rebus militaribus disseruerunt, una cum opere De rebus Alexandri Magni, ad res geographicas explicandas perutili, ab Aristobulo scripto; olim memorabilia de aula Alexandri a Charete Mytilenaeo; olim et Navigatio Nearchi et Navigatio Indica Androsthenis Thasii; olim historiae generales eius temporis, inter quas Tertiae historiae Anaximenis Lampsaceni, Historiae Hieronymi Cardiani et Historiae Duridis Samii. Alii de ultimis diebus et de morte Alexandri scripserunt: legimus fragmenta operis Ephippi Olynthii De morte Alexandri et Hephaestionis, paginasque paucas ex Ephemeridibus Alexandri Magni quas (si famam accipimus) confecerant Eumenes Cardianus, Diodotus Erythraeus necnon Strattis Olynthius. Legimus et epistulas quasdam Alexandri aut veras aut suppositicias. Pauca, sed utilia, contribuunt tabulae cuneiformes Accadicae (ABC 8, BM 41080, S-H 330, S-H 322) quae annales et ephemerides praebent brevissimas de proelio apud Gaugamelam commisso et de morte Alexandri. Nonnulla decreta urbium Graecarum in inscriptionibus servantur quae ad res Alexandri Magni pertinent.[26]Nomen Alexandri ɜlksỉndrs in litteris hieroglyphicis anno fere 330 a.C.n. scriptum.Scriptis igitur anterioribus aut lacunose servatis aut omnino deperditis, ad narrationem vitae et rerum gestarum Alexandri legendam necesse est libris tardioris aetatis uti: inter quos numeranda sunt opera Diodori, Q. Curtii Rufi, Plutarchi et (omnium plenissimum) Arriani. Insuper additur epitomen quam historiarum Philippicarum Cn. Pompei Trogi (Latine aevo Augustano scriptarum) saeculo fere III confecit M. Iunianus Iustinus. Arrianus operibus Ptolemaei et Aristobuli se usum esse confitetur, aliis saepe collatis; ad libellum Indica scribendum usus est Nearcho. Diodorum et Curtium fontem unum secutos esse satis constat, aliis interiectis (fortasse eundem quo usus est Trogus, fortasse Trogum ipsum);[27] Plutarchus multos auctores citat sed saepius Callisthenem, Aristobulum, Charetem, Onesicritum, Clitarchum et Alexandri epistularium.[28] Aristobuli etiam citationes in Strabonis Geographia reperimus, Aristobuli necnon Charetis apud Athenaei Deipnosophistas.
>>197484340Narrationes hodie servatae Diodorus Siculus, Bibliotheca historica libri 16-17 Quintus Curtius Rufus, Historiae Plutarchus, Vitae parallelae "Alexander et Iulius Caesar" Plutarchus, Moralia "De Alexandri Magni fortuna aut virtute" Arrianus, Anabasis Alexandri Arrianus, Indica Iustinus, Epitoma Historiarum Philippicarum Pompei TrogiHistoria traditionalis AlexandriSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Historia fabulosa Alexandri MagniVita fabulosa Alexandri Magni, cuius versiones posteriores permultae nobis cognoscuntur, primum saeculo fere III p.C.n. Graece conscripta est. Recensiones Graecae quinque nobis servantur, quarum antiquissima (interdum nuncupatione "Pseudo-Callisthenes", interdum "α" indicata) in uno, posteriores ("β", "γ", "δ", "λ") in pluribus libris manu scriptis exstant. E quibus versiones in aliis linguis mox factae sunt, Armenice, Syriace (e qua Arabice et Aethiopice), Hebraice, Russice necnon Latine. Versio Latina prima a Iulio Valerio confecta est, e qua mox recensiones mediaevales Francogallice, Anglice, Batavice et Theodisce scriptae sunt; e carmine Francogallico ab Alexandro Parisiensi facto nomen venit illorum versuum alexandrins, e syllabis duodecim structorum, quibus etiam hodie poëtae Francogallici utuntur. Versio Latina altera, a Leone archipresbytero titulo Nativitas et victoria Alexandri Magni confecta, non solum Latine sed et Theodisce et Suecice servatur. Recensio Latina anonyma eiusdem versionis, titulo Historia de preliis, progeniem numerosiorem reclamat, Theodisce, Francogallice, Anglice, Italiane, Bohemice, Polonice, Hungarice, Hebraice et Russice.In traditionibus Islamicis Alexander nomine prophetae "Ḏū al-Qarnain" agnoscitur, id est 'qui cornua duo geritur' (ita enim in nummis depingitur). Hic in capitulo Al-Kahf, Alcorani duodevicesimo, murum aedificat ut populos Gog et Magog excluderet (quod episodium et in recensionibus Pseudo-Callisthenis reperitur). Religioni Zoroastrianae haerentes "Alexandrum Romanum" (i.e. a stirpe Graeca ortus e regionibus Imperii Romani posterioris) "Aegypti incolam" (ab Aegypto enim Persidem aggressum) huius cultus destructorem fuisse adseverabant, qui libros a Zoroastro compositos, litteris aureis in mille et ducentis pellibus bovinis exscriptos, comburere iusserit; ita aevum Achaemenidarum, Zoroastrianismo propitium, exitum habuisse, aevumque peius, religione carente, incepisse. Talia in libris sacris reperitur, in lingua Persica media sub imperio Sassanidarum scriptis, et praecipue in Ardā Wirāz Nāmag et Tansar-nāma.[29] Eodem fere tempore, et fortasse e lectura versionis Syriacae operis "pseudo-Callistheni" attributi, oritur recensio Persica vitae et rerum gestarum Alexandri fabulosa, ubi explicatur Alexandrum fratrem ex eadem matre regis Darii III fuisse; imperatorem Romanum factum esse; Darium fratrem debellavisse, sed neptem Roxanam, Darii filiam, in matrimonium duxisse itaque religionem et traditionem Persarum continuavisse. Hanc historiam anno circiter 1011 Firdausī in carmine suo epico Šāhnāmah enarravit; similia et Nizāmī anno fere 1202 in Iskandar-nama, sed hic adseverat Alexandrum, post Roxanae matrimonium, ignes religionis Zoroastrianae exstinguisse et templa destruxisse, traditionibus duabus ita coniunctis.Alexander mare imum explorat, e libro Russice saeculo XVII manu scripto.Libri fabulosi per omnem Europam post litteras Latinas Graecasque renatas paullisper obliti sunt. Operi enim Q. Curtii Rufi iam melior fides attributa est; historiae insuper ab Arriano, Plutarcho et Diodoro conscriptae, denuo repertae, graduatim e prelo in editionibus Graecis, Latinis et vernacularibus prodierunt.
>>197484367Recensiones selectae Vita Alexandri Macedonis "α" (Pseudo-Callisthenes) (Graece) Vita Alexandri Macedonis "λ" (Pseudo-Methodius) (Neograece) Iulius Valerius, Res gestae Alexandri Macedonis (Latine) Leo archipresbyterus, Nativitas et victoria Alexandri Magni (Latine) Historia de preliis (Latine) Alexander Parisiensis, Li Romans d'Alixandre (Francogallice) Lambertus papa, Alexanderlied (Theodisce) Alexandreis (Bohemice) The Buik of Alexander (Scotice Teutonice)Opera aliqua recentiora Alexandreis, carmen epicum mediaevale a Gualtero de Castellione, saeculo XII scriptum Alexander, pellicula anno 2004 ab Olivario Stone doctaNotaeVide C. Bennett, "Alexandria and the Moon: Addenda et Corrigenda" (apud academia.edu) pp. 3-5Vide Sachs-Hunger 322Plutarchus, "Vita Pyrrhi" 19.2.Livius, Ab Urbe condita 42.51, 45.7; magnus ille Alexander, Cicero, Pro Archia 24.2; magnus Alexander in Opere di Pietro Metastasio (Florentiae: Dal Gabinetto di Pallade, 1819), vol. 16, p. 14, etiam ibi maximus Alexander (p. 8).Secundum Athenienses die sexto mensis Hecatombaeonis (Plutarchus, "Alexander" 2-3). Hunc diem possumus ad 20 Iulii 356 a.C.n. referre.Plutarchus, "Alexander" 5, 8.Plutarchus, "Alexander" 6; A. R. Anderson, "Bucephalas and his legend," American Journal of Philology 51 (1930): 1–21.Plutarchus, "Alexander" 9; Isocrates, Epistulae 4; Stephanus Byzantinus s.v. Ἀλεξάνδρειαι.Diodorus 16.86; Plutarchus, "Alexander" 9.Satyrus, "Vita Philippi" ab Athenaeo, Deipnosophistae 557b citata.Athenaeus, Deipnosophistae 557d-e, 560c; Plutarchus, "Alexander" 10; Iustinus 9.5.9. Secundum Arrianum (Anabasis Alexandri 3.6.5) nomen nymphae fuit Eurydice.Plutarchus, "Alexander" 10.E. Badian, "The Death of Philip II" in Phoenix vol. 17 (1963) p. 244 ff.Arrianus, Anabasis Alexandri 1.25.1; Iustinus 11.2.1, 12.6.14.Quintus Curtius 6.9.17; Iustinus 11.2.3, 12.6.14.Diodorus 17.2.3-6, 17.5.1; Plutarchus, "Demosthenes" 23.2.Pausanias, Descriptio Graeciae 8.7.7; Plutarchus, "Alexander" 10; Iustinus 9.7.12, 12.6.14.Arrianus, Anabasis Alexandri 3.1.1-3.Arrianus, Anabasis Alexandri 3.1.3-4; Pseudo-Callisthenes 1.34.1Callisthenes FGrHist 124 F 14 apud Strabo, Geographica 17.1.43; Diodorus Siculus, Bibliotheca historica 17.50-51; Plutarchus, "Vita Alexandri" 27Callisthenes FGrHist 124 F 14A. B. Bosworth, "Alexander and Ammon" in Greece and the Eastern Mediterranean in Ancient History and Prehistory: Festschrift für F. Schachermayr (Berolini, 1977) pp. 51-75; Günther Hölbl, A History of the Ptolemaic Empire (Londinii, 2001) pp. 11-12.Arrianus, Anabasis Alexandri 3.1.4-5; Pseudo-Callisthenes 1.31.5-1.32.6.Vitruvius, De architectura 2.praef.4.Pseudo-Callisthenes 1.32.7; calendario nostro dies 7 Aprilis 331 a.C.n..Vide Heisserer (1980).C. Bradford Welles, ed., Diodorus of Sicily. Vol. 8 (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1963) pp. 6-18.J. R. Hamilton, Plutarch: Alexander. A commentary (Oxonii: Clarendon Press, 1969) pp. xlix-lxiiArdā Wirāz Nāmag 1.1-7; H. W. Bailey, Zoroastrian Problems in the Ninth-century Books (Oxonii, 1943) pp. 151-152; M. Boyce, The Letter of Tansar (Romae, 1968) pp. 36-37.
> праваки вайпают неудобные треды> леваки банят за тупо правые высказыванияКакие же вы все дегенераты, пиздец просто.
>>197484383Legio I Germanica pars exercitus Romani fuit.HistoriaLegionis signum taurus fuit. Anno 48 a.C.n. a Iulio Caesare bello civili contra Pompeium constituta est et primo in pugna apud Dyrrhachium certavit et deinde in Pugna apud Pharsalum. Caesare anno 44 a.C.n. necato ad Octavianum transiit. Et anno 31 a.C.n. pro eo Actiaca in pugna nitebatur. Annis 30 - 17 a.C.n. castra legionis in Hispania Tarraconensis fuit et milites legionis Cantabris bellum inferrebant. Anno 17 in Germaniam Superiorem translata est et urbem Moguntiacum condiderunt, postea caput provinciae. Anno 6 a.C.n. Legio I Tiberio duce expeditioni contra Maroboduum regem Marcomannorum interfuit. Tiberius legioni nomen "Germanicae" dedit. Anno 9 Clade Variana accepta legio cum Legione V Alaudis finem imperii ad Rhenum fluvium defendere potuit. Deinde annis 9 - 16 castra in Colonia Agrippina habuit et tum ab anno 35 Bonnae fuit. Anno 68 legio cum aliis (V Alaudis, Legione XV Primigenia Legione XVI Gallica) conspirationem Gaii Iulii Vindicis suppressit. Nerone imperatore necato Legio in verba Galbae successoris iuravit, sed mox Ianuario anni 69 Vitellium, qui in Germania Inferiore purpuram sumpserat, sequebatur. Anno Quattuor Imperatorum finito legio inter insurrectionem Batavorum cum Legione XVI Gallica missae est, ut Legionis V Alaudis und Legione XV Primigeniae auxilium ferrent, qui apud Coloniam Ulpiam Traianam obsidebantur. Sed Legio I ipsa a Germanis oppugnabatur et paene exstirpata est. Batavis victis legio cum Legio VII Galbae imperatoris coniuncta est et nunc Legio VII Gemina vocabatur[1].Nexus externi Pagina Legionis apud Livius org (lingua Anglica)
>>197484417Imperium RomanumJump to navigationJump to searchWikidata-logo.svg Imperium RomanumRes apud Vicidata repertae:Imperium Romanum: insigneTerritoria finitima: ArsacidaeLocus: 41°54′0″N 12°30′0″ECaput: Roma, Constantinopolis mediaevalisGuberniumautocracy, MonarchiaConsilium: Senate of the Roman EmpirePopulusNumerus: 56 800 000Sermo publicus: Lingua Latina, Lingua Graeca, lingua graeca antiquaMoneta: Sestertius, Denarius, Pecunia RomanaTabula aut despectusImperium Romanum: situsImperium Romanum (Koine et Graece Medievale Βασιλεία τῶν Ῥωμαίων) fuit res publica antiqua, cuius caput erat Roma, olim maxima mundi occidentalis urbs, et quae tempore maximae suae potestatis a Britannia usque ad Mesopotamiam extendebatur. Ab Augusto Caesare imperium Romanum sic institutum est, ut specie vetus Res Publica Romana (509 a.C.n.–27 a.C.n.) redintegrata, re vera autem gubernare rem publicam uni principi solo sit.
>>197484477Imperium Romanum initium cepit anno 27 a.C.n. et tamquam totius orbis terrarum vel saltem eius orbis terrarum partis, quam totius mundi instar esse antiqui existimaverunt, dominatum obtinuit usque ad Discrimen tertii saeculi (235–284/285), quae aetas etiam principum militum vocatur.Continuatio huius rei publicae ad Antiquitatem posteriorem pertinet: Ab imperatoribus Diocletiano (284–305) et Constantino I (306–337) funditus reformata aetate migrationum populorum et gentium Europae, quo tempore in duas partes divisa est, ubi ad occidentem solem vergebat, interiit (476), ubi ad orientem solem spectabat, per medium quod dicitur aevum remansit (vide Imperium Romanum Orientale).
>>197484437Ну да, ведь форчан единственное антижидовское нормальное место в интернете, в отличие от обоссанного харкача с левацким жидоазером у руля.
Res Publica restitutaIn nonnullis linguis novis, titulus imperatoris nominat solum unum, qui magnum regnum gubernat, sed res publica Romana multos habuerat imperatores ante Octavianum, qui ad tempus et eodem tempore imperio usi sunt: Imperium habuerunt consules et praetores, quorum in provinciis copiae fuerunt, simul cum aliis. Vergilius poeta Iovem ipsum Romanis "imperium sine fine" promittentem facit. Octavianus non imperator, sed princeps vocari voluit, quod est nomen sine imperio, in senatu "primus inter pares." Hoc imprimis speciei rei publicae restitutae debebatur; simul autem vis "imperatoris" tituli mutabatur, cum Augustus re vera primus munere imperatoris singuli ac perennis functus est.Caesar AugustusAugustus loricatus: statua in villa ad Gallinas reperta (hodie in Museis Vaticanis).Octavius, divite sed non nobilissime gente anno 63 a.C.n. orto, quod a Gaio Iulio Caesare in filium adoptatus est, heres Caesaris factus est et nomen Octaviani sumpsit, post mortem Caesaris atque hoc nomen.Bello civili post Caesarem interfectum exorto Marcum Antonium, pristinum Triumviratus collegam, qui una cum Cleopatra regina Aegypti rerum potiri imminebat, apud Actium anno 31 a.C.n. devicit. Scripsit ipse postea in rebus gestis, quas multis in locis imperii Romani inscribi iussit, se "rem publicam a dominatione factionis oppressam in libertatem vindicavi(sse)".Anno 27 a.C.n. imperia, quibus inter bellum civilem solus rexerat, formaliter deposuit, postea autem sibi tribuniciam potestatem et summum imperium legionum provinciarum ad limitem sitarum tempore certo deferri fecit, quod et in posterum erat imperii fundamentum (vide Principatus Romanus).Auctoritas principis multis ex honoribus et civilibus et militaribus aucta est, inter quas pluries honore consulis (annis usque ad 27 a.C.n.) et pontificis maximi (anno 13 a.C.n. aut 12 a.C.n.). Ter triumphans etiam imperator appellatus est. Tribunus plebis, etsi tribunicia potestate gaudebat, non fuit, quia in patriciam gentem adoptatus erat (Iulii erant stirps Veneris ipsae!). Anno 27 a.C.n. senatus ei nomen Augusti detulit, quod in disputando, an Romulus appellaretur, sententia praevaluit "ut Augustus potius vocaretur, non tantum novo sed etiam ampliore cognomine, quod loca quoque religiosa et in quibus augurato quid consecratur augusta dicantur . . . , sicut etiam Ennius docet scribens: Augusto augurio postquam incluta condita Roma est."[1] Una cum nomine etiam clipeus virtutis traditus est, in quo Augusti fortitudo, clementia, iustitia, pietas erga deos patriamque celebratae sunt. Anno 8 a.C.n. senatui placuit, posthac mensem Sextilem Augustum vocari; anno 2 a.C.n. denique pater patriae appellatus est.Octavianus certe divitissimus erat Romanorum; copiis quin uteretur, ut plebi acceptus esset, non dubitavit. Inter alia pro populo multos ludos edidit. Praeterea numerosa opera publica exstrui iussit, sicut Forum Augustum cum templo Martis Ultoris et templum Apollinis in Palatio.Augustus etiam religionem moresque Romanos restituere conatus est, quia "moribus antiquis stat res Romana virisque."[2] Matrimonio procreationique favit (uxorem liberisque carentibus vestigal imposuit) et nimis in veneralibus indulgere nobilibus vetavit. Romae quinquaginta tres templa refecit et ritus eorum neglectos restauravit. Se ipsum vindicem rei publicae restituroremque pacis in monumentis (Ara Pacis Augustae), statuis (Augustus loricatus), nummis, litteris celebrari fecit.Quidam poetarum inter maximos linguae Latinae Augusto principe et ab eodem adiuti opera sua scripserunt, in quibus Vergilius, Horatius et Ovidius, qui ultimus quidem a principe in exilium missus est, propter "duo crimina, carmen et error", ut Ovidius ipse scripsit.[3]Augustus multas leges ad officia emendenda intulit. Patricios corruptos ex officiis amovit et honores sollertibus equitibus detulit (ut Pontio Pilato), et in locum publicanorum saepe corruptorum magistratus substituit, qui vectigalia exigerent. Senatum bellis civilibus ac proscriptionibus valde mutatum Augustus favoribus in suas partes traxit.Exercitus diminuit; Aegyptum in provinciam redegit, regiones in Alpibus, Hispania septentrionali et in Balcania sitae expugnavit; a conatu, ut Germaniam transrhenanam in provinciam redigeret, clade Variana accepta discessit; cum Parthis foedere controversias composuit. Defendere magis quam occupare sors facta est militum Romanorum Augusto regnante.
>>197484533Principes Iulii et ClaudiiTiberius in solio collocatus Germanicum victorem salutat, sic dictus "Grand Camée de France", Bibliotheca Nationalis Francica, Parisiis.Successor Augusti, Tiberius (14–37), dux efficax et administrator fuit. Inito Augustus filiastrum ac posterum filium adoptivum, quem uxor eius Livia in matrimonium apportaverat, a muneribus maximi momenti exclusit, ut Tiberius denique se in Rhodum quasi in exsilium contulerit. Marcello filio sororis, Agrippa, Gaio Lucioque nepotibus mortuis tamen successor designatus est. Extremo sui principatus tempore ad villam suam Capreanam recedit, imperium praefecto praetorio Lucio Aelio Seiano tradens. Ut Tacitus narrat, forsitan autem magis invidiam quorundam quam veritatem sequens, Tiberius ultimis vitae annis, postquam Seianus criminis laesae maiestatis accusatus cecidit, nimis crudeliter se praebuit.Filius fratris Tiberii Gaius, appellatus Caligula (37–41), fuit successor, qui initio bene erat amatus, quod vectigalia minuit, ludos circenses edidit, senatores ex exsilio revocavit, sed mox sese tyrannum ostendit. Sie fontes antiqui vera tradunt, senatores interfecit, ut uxores possessionesque caperet, amicos pueritiae gubernatores nominavit, se sicut Iovem venerari iussit, equo suo Incitato honorem consulis dare voluit. Denique a coniuratoribus necatus est.Caligula necato, nonnulli rem publicam restaurare voluerunt, sed praetoriani senatum imperatorem novum accipere impulerunt, Claudium (41–51), qui antea ob vitia corporis, quae perfacili cognitio versabantur, praeteritus erat. Post coniurationem tyrannumque occisum unicus candidatus legitimus fuit. Historici antiqui eum hominem occultum, imperii vix capacem fuisse tradunt, qui se litteris dedidit. Contra studia hodierna saepe bonos regiminis sui eventus demonstrant, imprimis quod limites tutos reddidit et Britanniam imperio adiunxit. Agrippina uxor eum veneno interfecit, ut Nero filius (54–68) rerum potiretur.Similiter ac Caligula etiam Nero initio Romanis bonam spem dedit. Primis quinque annis regiminis eius, qui nomine "quinquennio Neronis" noti[4] quique a scriptoribus aequalibus "aurea aetas" laudibus celebrati sunt, animus Neronis adulescentis a Seneca philososopho flectus est. Annis sequentibus historici eum modo tyrannorum rexisse tradunt: Matrem interfecit; coniuratione Pisonis patefacta Seneca, Lucanus, Petronius mortem sibi conscicere coacti sunt; fama eum auctorem magni incendii Romae esse voluit,quod ei usui fuit cum ad urbem renovandam tum ad Domum Auream aedificandam. Crimen incendii Christianis supposuit et primam persecutionem Christianorum Romanam incitavit, qua etiam Petrus crucifictus esse traditur. Denique seditiones contra eum ortae sunt. Roma ab inimicis capta fugiens se interfecit.Mors Neronis bellum civile effecit, quo milites Romani per ordinem quattuor imperatores designaverunt, Galbam, Othonem, Vitellium et Vespasianum, quam ob rem annus 69 "Annus Quattuor Imperatorum" appellatur. Hoc speciem rei publicae redarguit: re vera imperium exercitu obtentum est.
>>197484550Principes Flavii et AntoniniHistorici Vespasianum (69–79) Neronis maxime dissimilem fuisse demonstrant: virum rusticum, festivum, imperatorem iustum. Dux exercitus in oriente primum bellum Iudaicum gessit, cum imperator declaratus est. Eo regnante filius eius Titus seditionem Iudeaorum oppressit. Etiam in Germanos severe animadvertit, ut limitem Rheni firmaret, et Parthos cohibuit, exercitum in novum ordinem adduxit, fiscum replevit. Novos senatores e terris extra Italiam sitis et duces fideles designavit. Cum sit humili loco natus, auctoritatem magno opere Colossei augere studuit. Denique novam domum regnatricem constitutit: Flaviam. Post Vespasiani mortem filius eius Titus imperator factus est. Quamquam regnum eius breve fuit (79–81), bona apud Romanos recordatione comprehensus est, ad quam laudem celere auxilium liberalitasque post urbes a Vesuvii eruptione deletas magni interfuit. Successor autem et frater eius Domitianus in fontibus tyrannus demonstratur. Germanos quidem pluries vicit limitemque a Rheno usque ad Danuvium munitionibus confirmavit, ut apud milites plebemque admodum acceptus esset, tamen crudelitate et modo dominandi (inter alia se "dominum et deum" appellari iussit) senatui offensus anno 96 interfectus est.Senatus Nervae (96-98) imperium dedit, qui honoratum Germaniae gubernatorem, Traianum (98-117), adoptavit; sic domus regnatrix Antonina facta est. Traianus primus imperator fuit, qui extra Italiam (nempe in Hispania) natus est. Dux eminens fuit, qui nonnullas provincias novas cepit: Daciam, Armeniam, Arabiam, Mesopotamiam. Eo regnante fines imperii maximum ambitum obtinuerunt, ut ab Arabia et Aegypto usque ad Scotiam et ab Mauretania usque ad Daciam pertinerent. Propter facultatem administrandi consiliaque prudentia unus ex optimis imperatoribus aestimatur. Etiam varia instituta auxilii communis creavit, inter quae distributio cibi pro pueris pauperibus.Cum Traianus anno 117 inopinatus mortuus est, cognatus eius Hadrianus (117-138) successit. Secundo bello Iudaico pluribus locis (Cyrenaica, Cyprus, Babylonia) iam anno 115 orto commotus copias Romanas ex Armenia et Mesopotamia retraxit. Administrationem emendavit, vias munitionesque plures exstruxit, inter alias clarum Murum Hadriani in Britannia situm. Assidue per imperium Romanum peregrinabat, culturam Graecam amabat. Quamvis seditione Barchochebae (132-135) flagrante, tamen imperium in flore fuit.Statua Marci Aurelii, Museum Capitolii, Romae.Post eum imperium recepit Antoninus Pius (138-161), cuius regnum tranquillissimum optima aetas Imperii dicitur. Successor eius Marcus Aurelius (161-180) in variis orbis terrarum regionibus cum hostibus bellare debuit, qui iam in fines imperii progredebantur. in oriente Parthos vicit, in provinciis septentrionalibus (Noricum, Pannonia) Marcomannos et Quados vix repellere potuit. Cum demum superior factus est, medio in bello Vindobonae anno 180 mortuus est. His diebus saepe "philosophus in throno imperatorum" dicitur, quod stoicismum secutus est; excerpta quaedam collegit, quae nomine "Ad se ipsum" vel "Meditationes" lingua Graeca conscripta extant.Rerum gestarum scriptores hos quinque imperatores (Nervam, Traianum, Hadrianum, Antoninum Pium et Marcum Aurelium) "bonos" appellant. Filium autem et successorem Commodum (180–192) sic appellari vix potest. Commodo mortuo (vel, id quod veri simile est, interfecto) praetoriani de salute rei publicae desperati auctionem habuerunt ipsius imperii. Mox legiones etiam potestatem capere volebant, et coepit bellum civile rem Romanam vastaturum.
> Какие чувства у вас это вызывает?Хочется побрить негра с первого пика. Ебать борода уебанская у него.
>>197484560Principes militesSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Discrimen Tertii SaeculiBello civile perfecto imperium cepit Septimius Severus (193–211), dux Libycus exercitus Danuvii. Maxima parte regni sua pugnas in limites imperii exardescentes extinguere debebat. Senatui non fidebat, quam ob rem senatoribus honores militares ademit. Etiam praetorianis non fidebat, et custodiam praetorianam dissolvit. Constante stipendio instituto et disciplina relaxata fidem exercitus confirmavit—militibus permisit nuberi, et agros locaque in castra extra urbem dedit. Militibus etiam nonnulla pensa administrationis commisit, inter alia vectigalium exactio. Haec emendationes tamen nationem infirmiorem non fortiorem fecerunt, et quinque eius successores interfecti sunt quamquam exercitu placabatur. Caracalla, successor Severi, iura civium Romanum hominibus liberis omnium provinciarum anno 212 dedit. Regnum generis Severorum anno 235, Alexandro Severo interfecto.Ruinae Valli Hadriani in Anglia septentrionali.Exercitus nunc se putabat vicarium populi Romani et fontem et originem imperii. A 235 ad 284 milites circa viginti imperatores designaverunt qui Romam cepi potuerunt et circa triginta qui non ceperunt urbem. Modo unus ex his morte naturale obiit - ceteri sunt interfecti. Propter instabilitatem regni oeconomia Romana dilapsa est: magistratus summa tributa ad exercitus sustinendos postulabant, et agricolae pauperes servos in latifundiis vel fures fiebant. Interea terras derelictas Germani Rhenum et Danuvium transeuntes capiebant; Sassanidae limites orientales imperii fregerunt; et Palmyra se rempublicam sui potentem declaravit. Anarchia et desuetudo viarum commercium sisterunt. Pecunia pretium vel potius valorem perdidit (nummi anni 270 unam partem ex centum argenti habebant), et homines permutatione mercium uti coeperunt. Magistratus nunc non pecuniam sed merces exigebant, e.g. cibum vel arma. Paupertate etiam eruditio cultus ludi festaque minuebantur. Aureliano imperatore Romae, quae multis annis ultra moenia saeculo quarto a.C.n extensa erat, nova moenia structa sunt—indicium infirmitatis imperii.
>>197484575Correctiones Diocletiani et ConstantiniDecade septima III saeculi salus oeconomica militarisque imperii convalescebat. Stabilitatem politicam retulit Diocletianus, (284–305). Se aestimans omnia officia explere solum non posse Maximilianum etiam dabit imperium ut provincias occidentales regnat. Mox uterque imperator (augustus) adiutorem (Caesarem) recepit. Regnum quattuor Caesarum a Diocletiano institutum ex Graeca tetrarchia appellatur. Anno 305 Diocletianus se abdicavit imperiumque Caesari suo dedit, sed translatio imperii tranquilla non fuit, et coorta est bellum civile. Fuit victor Constantinus, qui anno 312 occidentalem annoque 324 partem imperii cepit.Regnis Diocletiani et Constantini imperium mutata est. Exercitus est amplificatus divisusque in partes duas: limitaneos, qui fines defendebant, et comitatenses, exercitum agilem castrensem. Stabilitas communis revenit, sed cum ea instituta nova administrationis segnia et corrupta, et plures agricolae pauperes servi fiebant. Etiam religio imperii mutabatur: religio Christiana fiebat popularior, et Constantinus moriens Christianus factus est, et omnes imperatores sequentes Christiani erant, prater Iulianum Apostatam, ultimum paganum imperatorem. Anno 392 Theodosius I religionem publicam Christianam dixit, et omnes aliae vetatae sunt.
>>197484593Exitum imperii occidentalisSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Antiquitas Posterior#Orbis Romanus ab Discrimine Tertii Saeculi usque ad finem ImperiiAnno 330, Constantinus caput imperii ad Byzantium transtulit antiquam coloniam Graecam, quam Constantinopolim nominatam tamquam Romam alteram iterum condidit. Anno 395, imperium tandem divisum est in partes ad occidentem et ad orientem solem vergentes, cuius Mediolanum et postea Ravenna illic capita erant, hic Constantinopolis. Imperium autem occidentale mox interiit. Multae enim gentes Germanicae in fines imperii invaserunt. Anno 410, Visigothi Romam ceperunt, ut quae urbs octingentos annos incolumis steterat, ea diriperetur. Eodem anno Honorius Augustus (qui ab anno 395 ad annum 423 regnavit) Britanniam praesidiis privavit, ita ut mox illa provincia a Saxonibus occuparetur. Postea imperio vix ulla victoria fuit, licet anno 451 Romani cum quibusdam gentibus Germanicis foederatis incursionem Hunnorum ducisque eius populi Attilae in Galliam factam repellerent. Post quattuor autem annos Vandali, qui in Africa Septentrionali consederant, Romam ipsam exspoliaverunt. Denique anno 476 imperium Romanum perditum est, cum dux ex populo Germanorum natus Odoacer Romulus Augustus principe regno depulso regem Italiae se declaravit.In partibus orientalibus saeculum quintum tranquillius fuit: Hunni quidem Gothique regiones Europaeas vastaverunt, sed Asia, Aegyptus, et Syria intactae manserunt. Imperium Romanum Orientale, postea Byzantinum appellatum, Occidentali mille annis supervixit.In medio quod dicitur aevo, sane Sacrum Imperium restitutum est, quod postea Sacrum Imperium Romanum et saeculis quinto decimo et sexto decimo Sacrum Imperium Romanum nationis Germanicae nominatum anno denique 1806 extinctum est.Oeconomia Demographia AntiquitatisNexus interniDe imperio ipso Annales Romae antiquae Comitium Discrimen Tertii Saeculi Imperatores Romani Index provinciarum Romanarum Latium Pax Romana RomaDe temporibus anterioribus et posterioribus Imperium Romanum Orientale Sacrum Romanum Imperium medii aevi Res Publica RomanaDe rebus variis Architectura Romana Technologia Romana Rationes inter imperia Sinicum et RomanumNotae
>>197484612Bibliographia Abbott, Frank Frost. 1901. A History and Description of Roman Political Institutions. Elibron Classics. ISBN 0543927490. Adena, L. 2008. The 'Jesus Cult' and the Roman State in the Third Century. Clio History Journal. Bury, John Bagnell. 1913. A History of the Roman Empire from its Foundation to the death of Marcus Aurelius. ISBN 9781436734165. Churchill, Winston. 1998. A History of the English-Speaking Peoples. Cassell. ISBN 0304349127. Christ, Karl. 2009 (6. ed., bibliographia ad tempus editionis continuata). Geschichte der Römischen Kaiserzeit. Von Augustus bis zu Konstantin. Monaci: Beck. ISBN 9783406596131. (Optima, ut multi arbitrantur, imperii Romani descriptio linguae Theodiscae.) Crook, J. A. 1967. Law and Life of Rome, 90 BC–AD 212. ISBN 0801492734. Dahlheim, Werner. 2003. Geschichte der Römischen Kaiserzeit. Ed. 3a, retractata et amplificata. Monaci: Oldenbourg. ISBN 3486496735. (Descriptio brevior, parte investigativa ac bibliographia ampla addita.) Dudley, Donald R. 1985. The Civilization of Rome. Ed. 2a. ISBN 0452010160. Ferrill, Arthur. 1988. The Fall of the Roman Empire: The Military Explanation. Londinii: Thames and Hudson. ISBN 0500274959. Freeman, Charles. 1999. The Greek Achievement: The Foundation of the Western World. Novi Eboraci: Penguin. ISBN 0670885150. Garzetti, Albino. 1974. From Tiberius to the Antonines. Londinii. Gibbon, Edward. 1776–1789. The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Goldsworthy, Adrian. 2000. The Punic Wars. Cassell & Co. ISBN 0304352845. Goldsworthy, Adrian. 2003. In the Name of Rome: The Men Who Won the Roman Empire. Weidenfield and Nicholson. ISBN 0297846663. Goldsworthy, Adrian. 2003. The Complete Roman Army. Londinii: Thames and Hudson. ISBN 0500051240. Grant, Michael. 1993. The History of Rome. Faber and Faber. ISBN 057111461X. Isaac, Benjamin. 1992. "The Limits of Empire: the Roman Army in the East" Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 0-19-814926-3. Johne, Klaus-Peter, ed. 2008. Die Zeit der Soldatenkaiser: Krise und Transformation des Römischen Reiches im 3. Jahrhundert n. Chr. (235–284). Berolini: Akademie Verlag. Kienast, Dietmar. 1990 (3. ed. 2004). Römische Kaisertabelle. Grundzüge einer römischen Kaiserchronologie. Darmstadiae: Wissenschaftliche Buchgesellschaft. ISBN 3534182405. Lintott, Andrew. 1993. Imperium Romanum: Politics and administration. ISBN 0415093759. Luttwak, Edward. The Grand Strategy of the Roman Empire. Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-2158-4. Millar, Fergus. 1977. The Emperor in the Roman World (31 BC–AD 337). Londinii. Potter, David S., ed. 2006. A Companion To The Roman Empire. Oxoniae: Blackwell. ISBN 0-631-22644-3. (Collatio commentationum, quibus imprimis fontes ac res culturales, oeconomicae socialesque tranctantur.) Reid, T. R. 1997. The World According to Rome. National Geographic 192(2):54––83. Santosuosso, Antionio. 2001. Storming the Heavens: Soldiers, Emperors and Civilians in the Roman Empire. Westview Press. ISBN 081333523X. Sommer, Michael. 2009. Römische Geschichte II. Rom und sein Imperium in der Kaiserzeit. Stuttgardiae: Kröner. The Cambridge Ancient History. 1977 (2. ed.). Vol. 10–12. (Vol. 13-14 de Antiquitate Posteriore agunt.)Nexus externiCommons-logo.svg Vicimedia Communia plura habent quae ad Imperium Romanum spectant. The Roman Law Library (Yves Lassard, Alexandr Koptev). Roman battlefield unearthed deep inside Germany, www.google.com BBC Romans for Children, www.bbc.co.uk Classics Unveiled, classicsunveiled.com Complete map of the Roman Empire in year 100, www.euratlas.com Detailed history of the Roman Empire, roman-empire.info Historical Atlas, tacitus.nu (Suedice) Roman Numismatic Gallery, romancoins.info The Celts and Romans, resourcesforhistory.com The Roman Empire, roman-empire.net The Roman Empire in the First Century, pbs.org Roman History, www.unrv.com The Romans, www.knowtheromans.co.ukDe Roma antiquaRoma antiqua • Historia RomaeAetates Exordium • Monarchia • Res Publica • Imperium • Ruina et lapsus Imperii • Imperium Romanum Occidentale • Imperium ByzantinumConstitutiones Historia • Aetas regum • Res Publica • Imperium RomanumAdministratio Senatus • Comitia (Curiata, Centuriata, Tributa, Concilia plebis) • Curia Hostilia • Forum • Cursus honorum • Legatus • Dux • Officium • Praefectus • Vigintisexviri • Lictor • Magister militum • Imperator • Princeps senatus • Pontifex • Augustus • Caesar • Tetrarchia • ProvinciaMagistratus Tribunus plebis • (Tribuni aerarii • Tribuni militum • Tribuni militum consulari potestate • Tribunus Celerum) • Quaestor • Aedilis • Praetor • Consul • Censor • Proconsul • Gubernator • Dictator • Magister equitum • Decemviri legibus scribundis • Tribuni militum consulari potestate • Triumvir • Rex • InterrexLeges Lex XII Tabularum • Civis Romanus sum • Auctoritas • Imperium • Status • Iudicia • Constitutio Antoniniana • Edictum Domitiani de excidendis vineisSocietas Patricii • Plebs • Secessio plebis • Ordo Equestris • Gens • Tribus • Praenomina Romana antiqua • Mulieres • Matrimonium • Servitus • LibertiExercitus Legio • LimesCultura Calendarium • Medicina • Theatrum • Ars coquinaria • Schola • Litterae • Ars • Musica • Architectura • Religio (Exsequiae • Persecutiones • Cultus imperatorius) • Mythologia • Christianismus in imperio romano • Thermae • Forum • SPQR • Vestimenta • Festae • (Carmentalia • Floralia • Lemuralia • Lupercalia • Parilia • Saturnalia) • Circus • Vinum • Meretrices • LinguaeTechnologia Numeri Romani • Arithmetica • Abacus • Viae Romanae • Pontes • Aquae ducti • Metallurgia • Cloaca MaximaOeconomia Agricultura • Mercatura • Aerarium • NummiLingua Latina Archaica • Classica sive aurea • Postclassica sive argentea • Sermo vulgaris • Mediaevalis • Humanistica • Lingua Neolatina • Lingua Latina scientifica • Lingua Latina Ecclesiastica • Linguae RomanicaeScriptores praecipui Apuleius • Catullus • Cicero • Quintus Curtius Rufus • Horatius • Iulius Caesar • Iuvenalis • Livius • Lucretius • Ovidius • Petronius • Plautus • Gaius Plinius Secundus • Gaius Plinius Caecilius Secundus • Propertius • Sallustius • Seneca • Suetonius • Tacitus • Vergilius • VitruviusIndices Annales • Consules rei publicae • Consules sub principatu electorum • Dii Graeci cum paribus deis Romanis Etruscisque • Dioeceses • Gentes Romanae • Gubernatores provinciarum Romanarum • Imperatores • Oppida et urbes • Homines illustri • Provinciae • (Provinciae Rei Publicae • Provinciae Imperii • Provinciae Imperii Diocletiani • Tabula successionis provinciarum Romanarum) Reges • Regiones Italicae Augustae • Antiquae viae
>>197484631Roma condita(Redirectum de Romae exordium)Jump to navigationJump to searchSchlaegel und eisen yellow.svg -2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.Romulus Remusque et Lupa.Montes Romae.Roma condita est, secundum memoriam a maioribus ad posteris traditam, die 21 Aprilis anno 753 a.C.n.Index 1 Fabulae de conditione 1.1 De Caco et Hercule 1.2 Aeneas et Iulus 1.3 Romulus Remusque 2 Relicta archaeologica 3 Nexus interni 4 BibliographiaFabulae de conditioneDe Caco et HerculeSaeculo decimo a.C.n., Latini apud vallem Fori vixerunt necnon apud montes, quod Cacus, filius Vulcani, in scopulo Palatini incolebat, et carnem hominum vorabat. Tunc Hercules, domum cum bobus Gerionis rediens, per Italiam perambulabat. Incolae auxilium ab eo petiverunt, et Hercules Cacum vicit. Quo facto, incolae Aram Maximam aedificaverunt, ubi Herculi coluerunt.Aeneas et IulusTroia saeculo duodecimo a.C.n. vastata, Aeneas princeps et familia in Italiam fugerunt. Cum in Latium pervenerunt, Aeneas urbem Lavinium condidit. Saepe ad aciem vocatus, socios quaesivit inter Latinos et per Tiberim ad Septimontium pervenit. Ibi Graecum Evanderem congressus est, qui apud Palatinum montem vivebat cum suis. Tunc Iulus vel Ascanius, filius Aeneae, urbem novam condidit, et Albam Longam eam nominavit.Romulus RemusqueSaeculo octavo a.C.n., Proca, rex Albanorum, duos filios, Numitorem et Amulium, habuit. Numitori, natu maiori, regnum reliquit; sed Amulius, pulso fratre, regnavit. Amulius Rheam Sylviam filiam Numitorie Vestae sacerdotem fecit, ne umquam filios haberet. Nihilominus, Mars eam constupravit, et Rhea filios geminos duos peperit, Romulum et RemumAmulius ipsam in vincula coniecit, parvulos alveo impositos abiecit in Tiberim, qui tunc forte super ripas erat effusus; sed, relabente flumine, eos aqua in sicco reliquit. Vastae tum in eis locis solitudines erant. Lupa, ut fama traditum est, ad vagitum accurrit, infantes lingua lambit, ubera eorum ori admovit, matremque se gessit. Cum lupa saepius ad parvulos veluti ad catulos reverteretur, Faustulus, pastor regius, rem animadvertit, eos tulit in casam et Accae Laurentiae coniugi dedit educandos.Qui adulti inter pastores primo ludicris certaminibus vires auxere, deinde, venando saltus peragrare coeperunt, tum latrones a rapina pecorum arcere. Quare eis insidiati sunt latrones, a quibus Remus captus est. Romulus autem vi se defendit. Tunc Faustulus necessitate compulsus indicavit Romulo quis esset eius avus, quae mater. Romulus statim, armatis pastoribus Albam Longam properavit.Interea Remum latrones ad Amulium regem perduxerunt, eum accusantes, quasi Numitoris greges infestare solitus esset; Remus itaque a rege Numitori ad supplicium traditus est: at Numitor, considerato adolescentis vultu, haud procul erat quin nepotem agnosceret. Nam Remus oris lineamentis erat matri simillimus, aetasque tempori expositionis congruebat. Dum ea res animum Numitoris anxium teneret, repente Romulus supervenit, fratrem liberavit, et Amulio interfecto, avum Numitorem in regnum restituit.Deinde Romulus et Remus urbem in eisdem locis ubi expositi educatique fuerant condiderunt; sed orta est inter eos contentio uter nomen novae urbi daret, eamque regeret; adhibuere auspicia. Remus prior sex vultures, Romulus postea, sed duodecim, vidit. Tunc Romulus urbem ad Palatinum et Remus ad Aventinum conduerunt. Sic Romulus augurio victor Romam vocavit; et ut eam prius legibus quam moenibus muniret, edixit ne quis vallum transiliret. Quod Remus irridens transilivit; eum iratus Romulus interfecit, his increpans verbis: Sic deinceps malo afficietur quicumque transiliet moenia mea. Ita solus potitus est imperio Romulus.Relicta archaeologicaHistoriae fabulosae veram conditionem Romae non narrant. De fallaciis versionis Romuli et Remi, dicitur Alba Longa non ad ripas Tiberis esse, necnon erant virgines Vestales saeculo octavo a.C.n.Archaeologi relicta antiquissima Romana saepe apud colles et in valle Fori inveniunt. Sunt vestigia hominum saeculi undecimi a.C.n.: homines Aetatis Aeris insulam Tiberinam ut vadum usui sunt, et parvulum vicum condiderunt. Saeculo octavo a.C.n., vici duos sunt ad Septimontium, in Palatino et in Quirinale.Hi vici in urbe singula insiderunt, ita urbs Roma surrexit. Mox, haec urbs Latinorum, quae transitum inter Graecos meridie et Tuscos septentrione, capta est a Estruscis, et re vera tunc Roma urbs fuit.Nexus interni AUC Parilia et Pales Roma uno die non est conditaBibliographia Carandini, A. 2000. Roma: Romolo, Remo e la fondazione della città. (Italiane) Carandini, A. 2006. Remo e Romolo: Dai rioni dei Quiriti alla città dei Romani (775/750-700/675 a.C. circa). (Italice) Carandini, A. 2006. La leggenda di Roma. (Italiane) Forsythe, G. 2006.A critical history of early Rome : from prehistory to the first Punic War. (Anglice) Raaflaub, K. A. 2005. Social Struggles in Archaic Rome: New Perspectives on the Conflict of the Orders. (Anglice)
>>197484662Reges RomaniJump to navigationJump to searchRomulus fit rex quia plures aves vidit quam fraterSeptem Reges Romani fuerunt primi duces qui primi urbem Romam et agros regnabant. Secundum Varronem, eruditum antiquum Romanum, urbem anno 753 a.C.n. Romulus, rex primus, condidit. Regnum inde agebat usque ad annum 510 a.C.n., cum ultimus rex, L. Tarquinius Superbus, expulsus est, ut inciperet Res Publica Romana.Fere putati sunt, aut omnino aut ex parte, esse fabulosi.In mythologia Romana, fama est, cum Achaei bellum in Troiam gessissent, virum Troianum Aeneam iter per totum Mare Internum ad Italiam, ubi Lavinium conditurus esset, navigasse. Filius eius Iulus deinceps Albam Longam condidit. Ex stirpe Albana regali, venerunt gemini Romulus et Remus, qui ipsi tandem Romam anno 753 a.C.n. condiderunt.Index RegumL. Tarquinius Superbus, ultimus rex, papaveres magnos caedet (Liv. 1.54)Omnes anni sunt secundum Varronem. Romulus (753 a.C.n. - 716 a.C.n.) Numa Pompilius (715 a.C.n. - 674 a.C.n.) Tullus Hostilius (673 a.C.n. - 642 a.C.n.) Ancus Marcius (642 a.C.n. - 617 a.C.n.) Lucius Tarquinius Priscus (616 a.C.n. - 579 a.C.n.) Servius Tullius (578 a.C.n. - 535 a.C.n.) Lucius Tarquinius Superbus (535 a.C.n. - 510 a.C.n.)Bibliographia T. J. Cornell, The Beginnings of Rome: Italy and Rome from thebBronze Age to the Punic Wars, c. 1000-264 B.C. Londinii: Routledge, 1995. ISBN 0-415-01595-2 (Paginae selectae apud Google Books) Matthew Fox, Roman Historical Myths: the regal period in Augustan literature. Oxonii: Clarendon Press, 1996. ISBN 0-19-815020-2
>>197484718Libera res publica Romana(Redirectum de Res Publica Romana)Jump to navigationJump to searchSchlaegel und eisen yellow.svg -2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.Status liberae rei publicae Romanae.Libera res publica Romana est status civitatis et aetas historiae Romanae antiquae, quae ab anno 509 a.C.n. (CCXLIV a.U.c.), rege Lucio Tarquinio Superbo expulso, usque ad annum 27 a.C.n. (DCCXXVI a.U.c.) duravit, cum die 16 Ianuarii senatus C. Iulio Caesari Octaviano titulum Augustum tribuit et Imperium Romanum coepit.Libera res publica Romana civitas optimatium dominata est, qui quinque distinctas rei publicae vitas dirigebant: annum tantum omnes magistratus munere fungebatur; eadem persona insequenti anno idem munus gerere non poterat; post munus magistratus duos annos nullum munus gerere poterat; omnia munera praeter dictaturam a duobus magistratibus simul gesti erant; magistratus munera certo ordine fungi debebat (cursus honorum), id est insequentia munera gerere: quaestor, postea aedilis et ad ultimum praetor;Maximus Romanae rei publicae magistratus fuit consul. Dicitur consules imperium maius habere, nam ei exercitum, aerarium, iurisprudentiam praestituerunt.HistoriaRoma et urbes viciniores saeculo quinto a.C.n.Inter Rem Publicam Roma, quae saeculo sexto a.C.n. erat parva mediae Italiae urbs, maior civitas in mari Mediterraneo facta est.Scriptores posteriores, inter quos Livius, Rem Publicam Romanorum circa 509 a.C.n., cum novissimus septem regum Romae, Lucius Tarquinius Superbus, depulsus esset, condita esse scripserunt. Ratio, appellata cursus honorum, magistratorum, qui quotannis creati sunt, instituta est. Antiquissimi magistrati sunt duo consules, qui imperium, potestatem militum, simul usi sunt. At necesse erat consulibus cum Senatu, qui principio fuerant concilium suasorum patriciorum sed ad magnitudinem auctoritatemque creverant, agere. Magistrati primo erant solum patriciis, sed plebi etiam esse magistratis postea licuit.Marius, dux Romanus qui rem militarem Romanam magnopere emendavit.Romani populos alios, inter quos Etruscos, in paeninsula Italica gradatim devicerunt. Minatio novissima principatu Romano in Italia facta est cum Tarento, magnae coloniae Graecae, Pyrrhus Epirotes 282 a.C.n. subvenerit, sed et haec opera defecit. Romani victa eia? coloniis Romanis, quas in sitibus idoneis condiderunt, emuniverunt, itaque potestatem firmam regionis stabiliverunt.[1] Posteriore dimidio saeculi 3 a.C.n., Roma cum Carthagine in Primo Secundoque Bellis Punicis conflixit. Haec bella Romae primas victorias transmarinas, Siciliae Hispaniaeque, et ortum Romae magnae potestatis imperatoriae, fecerunt. Macedonicis Seleucidicisque Imperiis victis saeculo 2. a.C.n., Romani Maris Mediterranei potiti sunt.[2]Dominatus externus discordiam internam fecit. Senatores divites sumptu provinciarum facti sunt, sed milites, qui fere erant agricolae, domibus diutius aberant agrosque eios sustinere non poterant, et fiducia aucta servis peregrinis opera manupretio ad manum minuit. Fructus a praeda belli, commercium in provinciis novis, et vectigalia a civitibus,? facultatem novam quaestuosam divitiasque inter plebes fecerunt, facientia ordinem novam mercatorum, equites. Cum equites copias aerarias habuerint, tamen in numero erant inferioris ordinis plebium, itaque circumscripti graviter ad potestatem civilem. Senatus perpetuo rixabatur, obstruens emendationes praedii denegansque ordini equestri vocem maiorem in gubernatione dare. Catervae violentae urbanorum otiosorum, imperatae a Senatoribus aemulis, suffragatoribus per vim minabantur.NotaeTuomisto, Pekka (2002). Rooman konsulit ("Consules Romani"). Bagnall, Nigel (1990). The Punic Wars. Thomas Dunne Books. ISBN 0-312-34214-4.De Roma antiquaRoma antiqua • Historia RomaeAetates Exordium • Monarchia • Res Publica • Imperium • Ruina et lapsus Imperii • Imperium Romanum Occidentale • Imperium ByzantinumConstitutiones Historia • Aetas regum • Res Publica • Imperium RomanumAdministratio Senatus • Comitia (Curiata, Centuriata, Tributa, Concilia plebis) • Curia Hostilia • Forum • Cursus honorum • Legatus • Dux • Officium • Praefectus • Vigintisexviri • Lictor • Magister militum • Imperator • Princeps senatus • Pontifex • Augustus • Caesar • Tetrarchia • ProvinciaMagistratus Tribunus plebis • (Tribuni aerarii • Tribuni militum • Tribuni militum consulari potestate • Tribunus Celerum) • Quaestor • Aedilis • Praetor • Consul • Censor • Proconsul • Gubernator • Dictator • Magister equitum • Decemviri legibus scribundis • Tribuni militum consulari potestate • Triumvir • Rex • InterrexLeges Lex XII Tabularum • Civis Romanus sum • Auctoritas • Imperium • Status • Iudicia • Constitutio Antoniniana • Edictum Domitiani de excidendis vineisSocietas Patricii • Plebs • Secessio plebis • Ordo Equestris • Gens • Tribus • Praenomina Romana antiqua • Mulieres • Matrimonium • Servitus • LibertiExercitus Legio • LimesCultura Calendarium • Medicina • Theatrum • Ars coquinaria • Schola • Litterae • Ars • Musica • Architectura • Religio (Exsequiae • Persecutiones • Cultus imperatorius) • Mythologia • Christianismus in imperio romano • Thermae • Forum • SPQR • Vestimenta • Festae • (Carmentalia • Floralia • Lemuralia • Lupercalia • Parilia • Saturnalia) • Circus • Vinum • Meretrices • LinguaeTechnologia Numeri Romani • Arithmetica • Abacus • Viae Romanae • Pontes • Aquae ducti • Metallurgia • Cloaca MaximaOeconomia Agricultura • Mercatura • Aerarium • NummiLingua Latina Archaica • Classica sive aurea • Postclassica sive argentea • Sermo vulgaris • Mediaevalis • Humanistica • Lingua Neolatina • Lingua Latina scientifica • Lingua Latina Ecclesiastica • Linguae RomanicaeScriptores praecipui Apuleius • Catullus • Cicero • Quintus Curtius Rufus • Horatius • Iulius Caesar • Iuvenalis • Livius • Lucretius • Ovidius • Petronius • Plautus • Gaius Plinius Secundus • Gaius Plinius Caecilius Secundus • Propertius • Sallustius • Seneca • Suetonius • Tacitus • Vergilius • VitruviusIndices Annales • Consules rei publicae • Consules sub principatu electorum • Dii Graeci cum paribus deis Romanis Etruscisque • Dioeceses • Gentes Romanae • Gubernatores provinciarum Romanarum • Imperatores • Oppida et urbes • Homines illustri • Provinciae • (Provinciae Rei Publicae • Provinciae Imperii • Provinciae Imperii Diocletiani • Tabula successionis provinciarum Romanarum) Reges • Regiones Italicae Augustae • Antiquae viaeRomae Haec stipula ad Romam spectat. Amplifica, si potes!
>>197484746Antiquitas posterior(Redirectum de Ruina et lapsus Imperii Romani)Jump to navigationJump to searchOrbis antiquitatis posterioris: imperio occidentali deleto gentes Germanicae Europam regebant, dum in oriente imperium orientale contra Persas pugnabat.Unam legis e paginis deaevis historicisdisserentibusNikolaos Gyzis - Ηistoria.jpgAntiquitas Aevum Classicum Antiquitas PosteriorMedium AevumNovum Aevum Renascentia Reformatio Aevum IlluminationisVide etiam Aeva archaeologica Aeva geologicaAntiquitas posterior[1] est notio recens spatium temporis designans, quo regio Mediterranea ab Aetate Classica in medium aevum transiit. De principio et fine eius docti multum disputant. Sunt qui dicant antiquitatem posteriorem a Discrimine Tertii Saeculi coepisse et circa annum 750 finem cepisse.[2]. Certum est illam singulis regionibus dissimiliter duravisse.Initio huius temporis Augusti Diocletianus et Constantinus exercitum administrationemque restituerunt; dignitas imperatoris divina confirmata est; migratine gentium cum Imperium Romanum Occidentale debilitatum et denique deletum, tum nova populorum Germanorum regna genita sunt.Finis Imperii Romani Occidentalis hominibus tum viventibus aetas discriminis summi visa est, quare singuli et consummationem saeculi venturam putaverunt. Vero, cultus humanus civilisque antiquorum, non repentino exstinctus, moribus Germanorum temperatus paulatim in novam culturam transformatus est.Imperium Romanum Orientale valde commutatum, Antiquitate Posteriore exeunte, post magna bella, contra Persias et Arabes gesta,lata territoria amisit. Alia civitas potentissima, id est regnum Sassanidarum, demum omnino evanuit.Maximi momenti est triumphus religionis Christianae et postea ortus diffusioque celerrima religionis Islamicae.Notio "Antiquitatis Posterioris" anno 1853 a Iacobo Burckhardt introducta („spätantike Zeit“) passim accepta est, imprimis postquam sociologus Maximilianus Weber et artis historicus Aloisius Riegl ea usi sunt.[3]Imago quam hodie habemus de Antiquitate Posteriore a Petro Brown creata est, praecipue in operibus The World of Late Antiquity: AD 150–750 (scil. "Orbis Antiquitatis Posterioris: AD 150-750") anno 1971 editum et The Making of Late Antiquity (scil. "Creatio Antiquitatis Posterioris") anno 1978 editum.Index 1 Orbis Romanus ab Discrimine Tertii Saeculi usque ad finem Imperii 1.1 Discrimen Tertii Saeculi 1.2 Tetrarchia, Constantinus, Theodosius 1.3 Conversio Romana in Christianismum 1.3.1 Constantinus I 1.3.2 Ariani et Nicaeani 1.3.3 Iulianus Apostata 1.3.4 Christianismus sola religio facta 1.4 Discrimina et bella quinti saeculi 2 De Imperio Romano Orientali 2.1 Divisio Imperii 2.2 Constantinopolis 2.3 Iustinianea Restauratio Imperii 2.4 Discrimina in Byzantio usque ad aetatem obscuram 3 Migrationes Germanicae 3.1 Aetas migrationum, seu Völkerwanderung 3.2 Foederati et invasores 3.3 Creatio regnorum Germanicorum 4 Persia 4.1 Sassanidae usque ad Chosrois regnum 4.2 Bellum in Byzantium 4.3 Mazdaismus 5 Oeconomia in Antiquitate Posteriore 5.1 Oeconomia Mediterranea 5.2 Oeconomia in septentrione 5.3 Inguinalis plaga 6 Ortus Musulmanorum 6.1 Gentes Arabiae 6.2 Conversio Arabum et bella in Byzantium et Persas 6.3 Omayadae: inter Indiam et Hispaniam 7 Fides Christiana in Antiquitate Posteriore 7.1 Concilia oecumenica 7.2 Haereses Orientales 7.3 Haereses occidentales 7.4 Monachi, monasteria et peregrinationes 8 Artes archaoelogiaque 8.1 Artes 8.2 Archaeologia ruris 8.3 Archaeologia urbium 9 Nexus interni 10 Notae 11 Fontes rerum gestarum antiquitatis posterioris 12 Bibliographia 13 Nexus externi
>>197484774Orbis Romanus ab Discrimine Tertii Saeculi usque ad finem ImperiiDiscrimen Tertii SaeculiCarus, unus ex Augustis, qui tempore discriminum regnaverunt.Discrimen Tertii Saeculi inter annos 235 et 284 fuit, cum Imperium Romanum tria discrimina distincta simultanea passum est: invasionem externam, bellum civile, et ruinam hyperinflationariam oeconomicam. Eo temporis spatio Antiquitas posterior coepisse a quibusdam dicitur.Hac tempestate fuerunt 20–25 Augusti,[4] quorum numerus exactus usque ad hoc tempus adici nequit, quod eo tempore saepe plures simul summum imperium appetiverunt. Plurimi Augusti fuerunt imperatores militares. Hi plus minus tantum biennium vel triennium regnaverunt, antequam occisi sunt aut in bello contra invasores aut insidiis caedis aut ob pestem bubonicam. Solum unus vel duo vel tres mortui esse feruntur vi pesteque absente.Tetrarchia, Constantinus, TheodosiusTetrarcharum sculptura Constantinopolitana (nunc Venetiis in Platea D. Marci).Quidam dux Diocletianus vocatus anno 284 usurpatores superans Discrimen Tertii Saeculi terminavit et imperator solus factus est. Arbitratus imperium ob magnitudinem ab uno homine regi non posse, iam anno 285 Maximianum Caesarem nominavit, anno 286 eum nomine Augusti ornando imperii collegam fecit. Nonnullis annis post, anno 293 alios duos viros Caesares nominavit, quomodo novum Imperii regnandi institutum creavit, quod tetrarchia (Latine potestas quattuor virorum) vocatur.Imperium in partes occidentalem orientalemque divisum est, quarum unicuique Augustus praeerat. Etiam partes orientalis occidentalisque sunt divisae; quisque Augustus sibi Caesarem adoptavit, qui partem imperii regeret et postea Augusti sui locum succederet. Leges ab Augusto vel Caesare latae toto Imperio Romano valebant.Iam Marcus Aurelius anno 161 Lucium Verum Augustum nominaverat, etiam Valerianus et Gallienus imperium inter se diviserant. Diocletianus exemplar eorum secutus est, sed nullos propinquos collegas fecit successionemque eorum exclusit.Sedes imperialis non iam Roma erat: Sedes Augustorum erant Mediolanum et Nicomedia, sedes Caesarum Augusta Treverorum et Sirmium.Diocletianus rite tantum auctoritate socios superabat: Aurelius Victor[5] narrat alios Caesares eum „ut parentem seu dei magni modo“ suspexisse. Diocletianus cognomen Iovii (a Iove deductum) accepit, Augustus Maximianus Herculii (ab Hercule); quo Diocletiani priores partes patent, quae eo regnante numquam in incertum revocatae sunt. Distributio operum primis annis ex sententia evenit: Diocletianus, Augustus orientis, anno 293 Galerium Caesarem fecit, Maximianus, Augustus occidentis, Caesarem suum Constantium Chlorum adoptavit. Diocletianus seditiones Aegyptiacas animadvertit, Galerius fines Persicas pacavit, Maximianus provinciam Africam tutum reddidit, Constantius primo Britanniae statum ordinavit, tum Rheni limitem defendit, denique castellis munivit. Tetracharum sculptura Constantinopolitana (hodie Venetiis in Platea D. Marci sita) hoc imperii tempus commemorat.Correctiones a Diocletiano coeptae diu valuerunt: Provinciae divisae sunt et exercitum restitutum. Ut inflationem monetariam inhiberet, edictum, quo pretia terminationibus finiret, promulgavit,et pretium nummorum statuit. Annis 303–305 persecutio Christianorum facta est: Diocletianus Iovem, Maximianus Herculem genios venerabantur, cum Christiani deos Romanos daemonas esse crederent.Diocletiano anno 305 ab imperio recesso tetrarchia non longe perduravit. Inter annos 306-324 fuit civile bellum inter tetrarchas. Galerio anno 311 mortuo erant quattuor imperatores: Licinius, Constantinus, Maximinus Daia et Maxentius Romae. Licinius et Constantinus se contra alios duos coniunxerunt. Anno 312 Constantinus ad Pontem Milvium usurpatorem Maxentium superavit, Licinius anno 313 Maximinum Daiam. Inter annos 322-324 Constantinus et Licinus de imperio certaverunt, ab anno 324 Constantinus imperator unicus erat. Constantinus exercitus reformationem a Diocletiano coeptam continuavit et limites stabilivit. Annis 324/326 Constantinus domum regiam in Constantinopolim transtulit.Nihilo minus post Constantinum plerumque plures Augusti simul partes imperii orientalem occidentalemque regebant. Clade Hadrianopolitana accepta atque Valente defuncto Theodosius I ultimus toto Imperio potitus imperator unus atque unicus regnavit, sed anno 395 Imperium denuo divisum est.
>>197484797Conversio Romana in ChristianismumConstantinus IConstantinus I fuit imperator Romanus annis 306-337, solus (i.e. sine collega) rexit ab anno 324. His annis maximi momenti est ascensus Christianismi. Antequam Constantinus rexit, Christianismus erat religio obscura et nonnumquam vexata. Religio Romana et religiones gentiles adhuc vulgares erant, numerus Christianorum autem parvus (forsan 10% incolarum, ut quidam putant, imprimis in provinciis orientalibus). At cum triumpho Constantini apud Pontem Milvium, ecclesia Catholica novam dignitatem nancta est. Constantinus anno 313 una cum Licinio collega Edictum Mediolanense imposuit, quo religio Christiana toto imperio tolerata est. Annis imperii sui posteris Constantinus Christianismo magis magisque favit ecclesiis aedificandis et Christianis in administrationem suam promovendis. 50 biblia pro Constantinopoli scribi iussit; filios suos Christianos educavit. Simul, religiones gentiles etsi tolerati sunt, nonnumquam aedes gentiles a Constantino pecunia direptae et clausae sunt et stipendia hominibus, qui Christiani nondum erant, imposita sunt. Christianismus non iam religio publica inter alias, sed aliis antepositus erat. Anno 325 Concilium Nicaenum Primum convocavit, ut controversiam de Arianismo sedaret.Ariani et NicaeaniHaec ratio servata est a filiis Constantini (i.e. a Constantio II, Constante et Constanino imperatoribus, ut Christianismus et ecclesia potentia crescerent. Eodem tempore autem controversiae inter diversas factiones Christianorum exortae sunt; praesertim eae inter Arianos et Nicaeanos vel "Catholicos" denuo revixerunt, donec anno 381 in Concilio Constantinopolitano Primo canones Nicaeni confirmati sunt.Iulianus ApostataAnno 360 consobrinus Constantii II Iulianus imperator proclamatus est, qui etsi fide Christiana institutus ad religionem Romanam revertit et Christianismo privilegia dempsit. Itaque a Christianis "Apostata" nominatus est. Sed iam anno 363 in expeditione Persica necatus est. Imperatores Valentinianus I et Valens fratres Arianismo favebant, sed aliter credentes vix persequebantur.Christianismus sola religio factaEffigies Victoriae deae anno 383 e curia Romana remota.Valente mortuo Gratianus imperator ab Ambrosio episcopo Mediolanensi monitus fidem Niceanam solam licitam esse templa claudi atque inter alia anno 382 aram Victoriae e curia Roma removeri iussit. Gratianus anno 379 Theodosium ducem militum consortem imperii fecit. Theodosio regnante post concilium Constantinopolitanum Primum religionis libertati, quae perhibebatur, finis positus est: Die 28 Februarii anno 380 Thessalonicae edicto "Cuntos populos" omnes, ut fidem Romano-Alexandrinam[6] (i.e. Catholicam) sequerentur, obligati sunt. Simul aliae Christianorum saectae haereticae dictae necnon quaecumque religiones gentiles illicitae declaratae sunt. Edicti rationes praesertim intentae sunt, postquam in occidente imperii anno 392 Eugenius usurpator proclamatus est, qui quamvis ipse Christianus religionem paganam non persequebatur. Quo anno 394 victo Theodosius contra religionem pristinam acriter egit: Anno 394 omnes cultus pagani - inter eos et Ludi Olympici - prohibiti sunt. Cum sequentes imperatores in eodem religionis consilio perseverarent, legibus edictisque eorum cultus gentiles paulatim exstincti sunt, ecclesia Christiana autem ab illo tempore et per Medium Aevum praevalebat.
>>197484819Discrimina et bella quinti saeculiSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Occasus Imperii RomaniHonorius puer non erat dux strenuus, et Imperium passum est ob inopiam suam ("Honorii parasiti" ab Iohanne Gulielmo Waterhouse pictus).Inter mortem Theodosii (395) et exitum Imperii anno 476 Imperium Romanum Occidentale bella civilia et discrimina passum est, quae lente potestatem imperialem diminuerunt. Ita ab anno 376 usque ad annum 418 Visigothi Moesiam, Graeciam, Italiam et Romam ipsam vastaverunt. Similiter alii barbari Imperium invaserunt et provincias vexaverunt, quo fieri non potuerit, ut vectigalia et tributa ex iis exigerentur (Vandali, Alani et Suevi anno 405, Burgundiones anno 436, et Hunni anno 451). Anno 412 legiones Romanae a Britannia, quae erat provincia maxime remota, deductae sunt, Honorio dicente incolis provinciae seipsis auxiliandum esse.Tributis carentibus aberat pecunia militibus, sine militibus Imperium defendi nequibat, quare terrae datae sunt barbaris foederatis. Copiae Romanae quamvis numero iam parvae saepe inter se pugnabant: fuerunt octo potestatis Imperialis usurpatores hoc temporis spatio, Constantinus III, Flavius Constantius, Ioannes, Petronius Maximus, Avitus, Livius Severus, Olybrius et Glycerius. Saepissime imperatores iam pueri regnaverunt, ut puta Valentinianus III, Honorius aut Flavius Romulus. Quam ob rem potentia re vera penes magistros militum (inter quos Flavius Stilicho, Flavius Aetius aut Ricimer) erat. Nec iis contigit, ut Imperium Romanum satis defenderent sive regerent. Odoacer anno 476 ultimum magistrum militum Oresten interfecit, filium eius Flavium Romulum loco movit, insignia imperialia Constantinopolin misit et se ipsum "Regem Italiae" nominavit, quo modo Imperium Romanum Occidentale finitum est.De Imperio Romano OrientaliOpus tesselatum Iustiniani primi Imperatoris.Searchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Imperium Romanum OrientaleDivisio ImperiiImperium divisum.Iam Diocletianus Imperium Romanum diviserat, non autem ut pars oriens ab occidente segregaretur, sed ut imperium melius administraretur defendereturque. Constantinus denuo collegis victis solus rexit imperium. Tamen saeculo quarto crebrae, quamvis ad tempus, imperii divisiones exstiterunt. Perpetua facta est segregatio, cum moribundus Theodosius I inter filios partitus est imperium, quod is solus rexerat: partem Occidentalem Honorio detulit, orientalem autem Arcadio.Caput partis orientalis (ex quo Imperium Romanum Orientale sive Byzantinum ortum est) fuit urbs Constantinopolis. In parte occidentali Roma sita erat, tamen Honorius primo Mediolanum sedem regni habuit, postea Ravennam. Cum pars occidentalis et discordia interna et hostium incursionibus (ut puta annis 410 et 455, ubi Visigothi sive Vandali Romam populati sunt) paulisper dilaberetur nec auxiliis annis 441, 452, 456 et 468 ab orientis imperatoribus missis servari posset, pars orientalis, quae erat rebus oeconomicis validior, stabilis permanuit. Praeterea parti orienti emolumento erat, quod Theodosius II diutissime regnavit, quo aliqua stabilitas praebebatur, et a barbaris quidem provinciae ad Danubium sitae vastatatae sunt, provinciae orientales autem tutae erant.
>>197484831Theodorico defuncto, usurpatores inter se pugnabant, Italiam regnandi causa, et Iustinianus Belisario iussit Italiam vincere. Ex Sicilia et ad septentriones, milites Romani urbes Italiae capiebant. Roma anno 536, Ravenna anno 540 capta est, sed Totila cum suis rebellavit et Romanos superavit in proeliis usque ad pugna ad Bustam Gallorum, ubi occisus est Totila anno 552. Mox Italia omnia capta est Romanis.Interea, Iustinianus cepit litus meridionale Hispanicum, ubi creavit provinciam Spaniae.Tantummodo bella in Persas non victoriosa fuerunt. Permulta proelia pugnata sunt inter Romanos et Persas inter annos 527 et 562. Tandem limites inter imperia non mota sunt.Pugnae Iustiniani imperium recreaverunt, sed ob plagam imperium cito caruit milites in limitibus, et impeta renovata Persarum, Langobardorum, Visigothorum et Arabum mox friaverunt victorias Iustiniani.
>>197484885Discrimina in Byzantio usque ad aetatem obscuramAurea corona Langobardorum, qui vicerunt Romanos in Italia.Saeculis septimo et octavo, Imperium Orientale tempus obscurum intravit, de quo paucas res scimus. Fuit aetas discriminis; etsi multae fuerunt invasiones in Byzantium (Bulgari, Slavi, Persae, Arabes, Langobardi) atque discrimina interna (iconoclastae et iconoduli), imperium omnia superavit.Tiberio II regnante, imperium terras quas Iustinianus in Italia ceperat Langobardis reliquit, provincias Danubianas Slavis. Mauricius tandem foedus icit cum Persis anno 590. Phoca regnante, bellum contra Persas renovatum est. Heraclius maior (exarchus Africae) anno 608 efficaciter rebellavit contra Phocam, ut filius suus Heraclius anno 610 rerum potitus sit. Initio a Persis victus postremo eos superavit post diuturnum bellum, quo provinciae orientales vastatae sunt. Quae paulo post (anno 633) ab Arabibus captae sunt. Antea, anno 626, Avari et Slavi obsidione Constantinopolim clauserant et Visigothi castra Hispanica ultima ceperant.Saeculo septimo exeunte, Bulgari Moesiam ceperunt et ibi primum regnum Slavorum creatum est, Langobardi Italiam vicerunt. Alii Slavi etiam Peloponnesum et Graeciam vastaverunt.
>>197484933Migrationes GermanicaeAetas migrationum, seu VölkerwanderungCursus populorum migrantium.Hoc in tempore gentes germanicae ex limitibus Rhenanis et Danubianis migraverunt in terras Imperii Romani. Migrationes Germanicarum gentium coepta sunt ob invasionem Hunnicam, quae deiecit primo Gothos in Moesiam anno 375, et ex Moesia per Graeciam, Illyricum, Noricum, et Italiam (ubi Roma obsidione vicerunt) migraverunt pugnantes usque ad Gallias.[7]. Aliae gentes in fuga ab Hunnis Imperium intraverunt, Rhenum transeuntes, anno 406.Sed non solum fuit invasio Hunnorum causa migrationum. Dicitur etiam tempus frigidius fuit causa: fuit aetas tam frigida quam Rhenus fluvius expletum conglaciavit. Hiemes frigidiores[8] agros et messes contriverunt, et ob famem nationes ad meridionem profectae sunt. Fuit etiam causa tertia migrationum Imperium Romanum ipsum, ob causam divitiarum Romanorum, et quia idem Romani mutaverunt nationes et gentes Germanicas in civitates[9]. Creatio civitatum (ab Historicis vocatur Anglice state formation) fuit mutatio in gentibus Germanicis, quae ex parvis plurimis gentibus a regulis rectis (ut Tacitus in Germania sua describit) in gentes maiores et fortiores.Foederati et invasoresNon omnes "barbari" imperium intraverunt ut invasores depraedantes. Romani saepe dederunt privilegia gentibus quae Imperio auxilium donavisse, et in provincias Romanas sedes acceperunt ut foederati.Cassis Germanicus aetatis migrationum, Spangerhelm appellatus.Invasores fuerunt gentes quae Imperium intraverunt vastandi causa, simul Hunni, Saxones, Angli, Alani, Vandali, et Suevi. Etsi Vandali et Suevi regna propria vicerunt e Romanis, Hunni paene repulsi sunt Attila duce, et Saxones et Angli Britanniam ceperunt quia nullae copiae Romanorum in insula erant.Visigothi in fuga ab Hunnis Danubium transiverunt et sedati sunt a Valente in Moesia anno 376. Tandem foedus Aquitanicus obtinuerunt Honorio anno 418, Valiane duce. Ut foederati Imperii, Visigothi continenter pugnaverunt contra invasores Rhenanos in Hispania Suevos, Vandalos et Alanos), et contra Hunnos in Francia. Simile, Burgundiones foederati sunt cum Aetius eos superavit, et in terris in valle Rhodani sedati sunt. Franci fuerunt etiam foederati, et secundum Gregorium Turonensem, ab Childerico Belgicam in nomine Romae regebant.Ob invasiones et foedera, territoria et provinciae Imperii Occidentalis amissa sunt Germanis saeculo V, ita impossibile erat, vectigalia tributare, exercitus suffragare et Imperium defendere[10].
>>197485003Creatio regnorum GermanicorumRegna germanica in Europa, anno 526. Maxima regna sunt Visigothorum in Hispania, Suevorum in Gallaecia, Ostrogothorum in Italia et Illyrico, Francorum et Burgundionum in Galliis atque Vandalorum in Africa. Erant etiam parva regna Anglosaxonica in Britannia, quae pugnabant contra regulos Cumbriae.Gentes migrantes in territoria Imperialia sederunt, et potestatem supra provincias ceperunt e Romanis.Britannia a Romanis deserta anno 410, Picti intraverunt provinciam, et simile, in insulam navigaverunt Saxones, Angli et Euti. Terras ad oceanum Germanicum iacentes vastaverunt dum Britanoromani in montibus Cambriae et Cornubiae fugerunt. Ibi fuerunt regna Britannica, a ducibus Romanis recta (simul Arthurus Rex). Interea, gentes Germanicae populaverunt Britanniam et regna septem creaverunt in regione Orientale, quae Heptarchia vocatur.Etiam in Galliis Germani regna plurima creaverunt. In septentrionale parte (Gallia Belgica), Franci Salii primo sederunt ut foederati, Childerico rege. Interdum, in regione inter Francos et Ligerem fuit regnum Romanorum sub imperio Syagrii. Ripas Rheni a Francis Ripuari occupata sunt. Vallis Rhodani primo data est Burgundionibus ut terrae foederatae, sed mox ex Helvetia in Lugdunensem vi intraverunt. Tandem, terras inter Pyrenaeos et Ligerem datas sunt Visigothis, qui anno 418 foedus cum Roma icerunt. Litus Septimaniae et Provinciae etiam a Visigothis rectum est. Nihilo minus, cum Chlodovechus regnum Francorum Saliorum accepit, Franci ex Belgica Galliam omniam ceperunt, et post anno 507 paene Gallia tota (sine Septimania quae remansit in regno Visigothorum) in regnum Francorum clausa est.Anno 407 Alani, Vandali et Suevi, Rheno glaciato, limes transiverunt, et anno 409 in Hispaniam intraverunt. Ibi provincias Hispanias inter se separaverunt: Suevi cum Vandalis Hasdingis Gallaeciam acceperunt, Vandali Silingi, Baeticam, et Alamani Lusitaniam et partem Cartaghinensis. Regnum Suevorum longe fuit, et deletum non est usque ad saeculum sextum, dum regna Alanorum et Vandalorum victa sunt a Visigothis, qui Hispaniam intraverunt ut Romae foederati. Gens Alanorum deleta est, et Vandali ex Hispania in Africam fugerunt. Carthagine capta, regnum creaverunt in Africa et insulis Mediterranei. Postea 420 solum Suevi partem Hispaniae regnabant, sed ex territoriis foederis, Visigothi in Hispania sedes acceperunt, et tandem Hispaniam totam ceperunt.Italia saepe a barbaris vastata (ab Hunnis, Gothis, Vandalis) sub potestate Romanorum manuit usque ad exitum ultimum Imperii Occidentalis: Odovacar Romulum Augustulum deiecit et sibi dedit regnum Italiae sub anno 476. Ex Pannonia migrantibus, Ostrogothi in Odovacarem bellum gesserunt Theodorico duce, et anno 493 Italiam acceperunt. Sed Italiam mox a Byzantinis irrupta est, et post bellum annorum viginti, in Imperium Orientalem clausa est Italia.
>>197485017PersiaPersia est cum Roma altera maxima civitas in Antiquitate Posteriore. Reges Sassanidae gentis rexerunt territoria olim a Parthis recta.Sassanidae usque ad Chosrois regnumChosroes venans.Gens Sassanida erat ex Persia oriunda, et anno 226 caput gentis gubernatorque provinciae Persiae contra Parthos rebellavit. Mox Ardashirus bellum in Romanos icit, et urbes limitaneas Carrhas et Nisbim cepit. Filius Sapor I in Transoxaniam intravit et cepit Samarcandam. Inter 250 et 363 fuit bellum inter Romam et Persiam, quod ultime concedit partem Armeniae Persis, sed fuit Pyrrhica victoria.Cum limite Occidentale in pace, Varanes V copias suas duxit in Transoxaniam et Ephthalitas debellavit, ed eos vicit. Nihilo minus, Varane defuncto, Ephthalitae impetum fecerunt in Persiam, impetum quod fuit magnum discrimen Persiae: Perozes I (rexit 457-484) captus est, et liberatus tandem quia filius regis datus est Ephthalitis. Interea Hunni Persiam vastaverunt, atque etiamsi Hunni repulsi sunt, Ephthalitae iterum Persiam intraverunt et Perozem occiderunt.Filius Cabades creatus est rex a Ephthalitis anno 488, sed potentates inter Sassanidas eum deiecerunt. Rex fugens auxilium petivit Ephthalitis et regnum iterum obtinuit, sed quotannis magnum tributum missit Ephtalitibus.Cabade defuncto, Chosroes regnum accepit anno 531.Bellum in ByzantiumBellum Heraclianum in Chosroem in Anatolia.Chosroes I fuit clarissimus rex inter Persas. Imperium Sassanidarum restauravit, et uem divisit in provinciis quattuor, et dedit provincialibus ducibus potestatem supra copias. Creavit etiam in limitibus regna clientelaria nomadibus barbaris, Persiam defendendi gratia. Anno 540 Ephthalitas debellavit et cum Turcos territorium Transoxaniae dimidit, ita limes Persiae iacuit ad ripas Oxi.Filius Horsmidas regnum accepit patre defuncto anno 579. Is bellum gessit in Byzantinos sed anno 560 superatus est, et Romani regnum Persiae dederunt filio Horsmindae, Chosroe II. Novus rex regnare nolebat et in Constantinopolin fugit. Ibi Mauricius commutavit militare auxilium pro provinciis limitaneis. Anno 591 Chosroes II intravit Persiam cum militibus Romanis et usurpatorem eiecit.Mauricio exstincto ob insidias, Chosroes ultionem iuravit contra Phocam. Anno 607 Persae Imperium Romanum per Anatoliam intraverunt, et ceperunt Anatoliam, Syriam, Armeniam et Palaestinam. Phoka decollato a plebe in circo, Heraclius imperator fuit. Sed videtur Chosroe Heraclium usurpatorem etiam esse, et anno 619 Aegyptum et Libyam cepit. Tandem, anno 622 Heraclius creavit magnum exercitum, et in proelio singulo in Anatolia Persas superavit, qui ad Persiam fugerunt.
>>197485031MazdaismusSymbolum Mazdaistarum.Cultus Sasanidarum est religio et philosophia doctrinae vati Zoroastro ascriptae, de quo religio ipsa nominatur. Vox Zoroastrianismi in usu commune (hoc est, non historico) est eadem Mazdaismo, venerationi Ahurae Mazdae, quam Zoroaster supremam auctoritatem divinam evexit.Mazdaismus est unicus in historia religionis propter suos nexus "formativas" cum religionibus Occidentalibus et Orientalibus. Etiam si creatus est Mazdaismus saeculo VI a.C.n., Mazdaismus suffectus est ab Islamismo cum Persia capta est ab Arabis. Persecuti sunt mazdaistas per saecula VII et VIII.Oeconomia in Antiquitate PosterioreFiglina africana ARS saeculi IV.Orbis oeconomicus Romanus evanuit in Antiquitate Posteriore, et Mediterraneum mare, quod fuit maximus nexus commercialis Romanorum aevo, iam non erat.Oeconomia MediterraneaInter saecula IV et VII orbis Mediterranei oeconomia decrevit in quantitate et qualitate. Hoc in aevo productiones fictiles conciderunt, et solum figlinae Africae (vulgo ARS seu African Red-Slip wares) continenter exportatae sunt. Exportationes et productiones paene per mare mercatae sunt, ita commercium inter regiones fuit parvum et rarum, comparatione cum aetate Romana plena. Etiam si mercaturas et exportationes fuerunt saeculum VI, discrimen oeconomicum fuit medio in saeculo VII, et cum invasiones Arabicae retes mercatorum in Mediterraneo mare clausae sunt.Oeconomia in septentrioneOb discrimina multa et varia, septentrionalis pars Galliarum, provinciae Germanicae et Britannia saeculo V minime cum parte mediterranea Imperii mercaturas fecerunt. Mox figlinae terrarum sigillatarum clausae sunt, et productio rerum ad commerciandum elaboratarum evanuit. Haec disruptio productionis et commercii (cum plaga et bellis) maxime contriverunt oeconomiam provinciarum septentrionalium.Regnis Germanicis creatis, creati sunt novi nexus commerciales in oceano Britannico et Rheno inter regna Francorum et Anglosaxonum, et cum litoribus Scandiae. His in regionibus emporia commercialia surrexerunt, sub custodia regium Germanicorum.Inguinalis plagaYersinia pestis est bacillum quod plagam genuit.Inguinalis plaga fuit pandemia praecipua Antiquitatis Posterioris. Orta anno 541, fuerunt continenter episodia pestilentiae usque ad saeculum VIII. Orbem Mediterraneum plaga contrivit continenter. Permulti cederunt ob plagam in urbe et in agro, et putatur incolarum Europae numerus dimidiatus est ob plagam[11]. Iustinianus ipse mortuus est ob infectionem plagae.Tributa et vectigalia fuerunt minima, quia nemo agros colere potuisset ob plagam et maxime Imperium afflexit. Tandem Byzantini terras a Iustiniano captas aut reliquerunt aut amisserunt barbaris: Italia Langobardis anno 569, Aegyptus et Oriens Persis circa 610, Spania Visigothis anno 625, et Africa Arabis postea 639.
>>197485059Ortus MusulmanorumMusulmani sunt qui Islamismum colunt, religio quae in Arabia circa annum 620 orta est. Musulmani ex Arabia terras inter Indum et Oceanum ferociter ceperunt, et in orbe Antiquitatis Posterioris maxime inrumperunt.Inscriptio arabica regni Sabae.Gentes ArabiaeGentes Arabes aut Saraceni erant nomades qui in Arabia incolebant. Nonnullae urbes erant Arabibus, et mercatores atque pastores erant maxima incolarum pars. Arabia divisa est in partes tres: Petraea quam sub Romanorum potestate solebat esse, Arabia Deserta, et Arabia Felix in extremo meridionale. Arabes erant pagani, sed etiam nonnulli fides Christianam atque Iudaicam acciperunt.Etiamsi per tribus recti erant, fuerunt duae civitates maximae in Arabia Petraea. Prima civitas nota erat Regnum Ghassanidarum; gens Ghassanidarum, quae saeculo tertio fidem Christianam accepit, ex Arabia meridiana in Syriam migraverat, ubi regnum cliente Romanorum creaverunt. Ghassanidae fuerunt socii Byzantinorum. Altera fuit Regnum Lachmidarum, quod erat socium Persarum, et inter Syriam et Mesopotamiam locatum erat.Ad meridionem in Arabia Felice erat tertia civitas nota, regnum Sabae vel Iemeniae.Conversio Arabum et bella in Byzantium et PersasMichael Machometo nuntians Islamismum.Machometus proheta fuit mercator cui anno 610 Sanctus Michael archangelus nuntiavit novum cultum Deo, Islamismus. Is inter suos doctrinam proclamavit, et mox numerus musulmanorum auxit. Sed ita anno 622 hostes eum ex urbe Mecca expulsaverunt, et ad Medinam effugit. Haec migratio nunc appellatur Hegira. Anno 632, Machometus proheta in urbe Medina obiit.Cum Arabes omnes fidem Machometanam accipierunt tam in Arabia Felice quam in Petrea, mox ex Arabia in Imperium Byzantinum et Persiam Sassanidam intraverunt, quae ob causam belli debiles civitates erant. Anno 636 Arabes Romanos vicerunt in proelio inter Hyerosolimas et Damascum, et impeta fecerunt tum in Anatoliam, ubi milites Romani tandem eos superaverunt. Mox provinciae Romanae ultra Tauro captae sunt, et tandem ex Aegypto in Africam intraverunt, Carthagine capta anno 699. In Oriente, arabes facile vicerunt Persas, qui magnam cladem passi sunt in bello contra Romanos.Omayadae: inter Indiam et HispaniamExpansio Arabum sub Omayadas.Omayadae erat gens nobilis inter Arabes, qui primo contra musulmanos pugnavit, sed tum caliphatum obtinuerunt. Tum musulmannos rexit inter annos 661 et 750, et limites caliphati posuit in terras longo ab Arabia, simul Hispania (ubi Regnum Visigothorum vicerunt) aut India. In caliphato (capite Damascena urbe) Omayadae novam ministrationem imposuerunt, prima vectigalia colligerunt et aedificaverunt nova templa.Omayadarum copiae continenter contra Romanos pugnaverunt, Persis deletis, et quidem Constantinopolin ipsam bis obsidione clauserunt, annos 674-678 et 717-718, sed Arabes repulsi sunt.Omayadae tandem victi sunt a Abbasidis, qui anno 750 bellum gesserunt in caliphatum. Omayadis victis, Abbasidae Damascum vi intraverunt. Ibi profanaverunt sepulchra calipharum et occiderunt paene totam gentem Omayadarum. Puer unicus fugit ex clade, Abdarrama, qui in Hispaniam effugit et civitatem novam institutit.
>>197485081Fides Christiana in Antiquitate PosterioreSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Ecclesia antiquaDignitas visque Ecclesiae Christianae, quae administrationem bene structuratam habebat, antiquitate posteriore accrescebat. Iam a Constantino ecclesia adiuta erat, ut etiam opes possideret, quibus inter alia ad pauperes sustentantos usa est. Privilegiis publicis commoti magis magisque etiam homines ordinum civitatis superiorum ecclesiae se adiunxerunt. Quidam “Patres Ecclesiae” plurimum ad doctrinam stabilemque conscientiam ecclesiae contulerunt. Quattuor Patres Ecclesiae magni occidentales sunt: Ambrosius, Augustinus, Hieronymus et Gregorius Magnus. Nonnulli Ecclesiam Orientalem quinque Patres principales habere putant: Basilius Magnus, Gregorius Nazianzenus, Ioannes Chrysostomus, Athanasius Magnus et Cyrillus Alexandrinus.[12]Ubi a saeculo quarto infantes baptizari in usum receptus est, cum apostasia mox capite damnaretur, liberum arbitrium fidei Christianae eligendae sive recusandae sublatum est. Nihilominus polytheismus - imprimis regionibus amotis - usque ad saeculum sextum supravixit. In ecclesia autem acres controversiae theologicae (ut puta de naturis Christi) ortae sunt, quibus unitas firmitasque ecclesiae maxime periclitae sunt. Etiam quinque Oecumencia concilia antiquitatis posterioris unitatem efficere non potuerunt.[13]Concilia oecumenicaSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Oecumenicum conciliumSedet concilium Nicaenum secundum.In conciliis multae et variae res ad doctrinam disciplinamque ecclesiae pertinentes tractati sunt. Res thologicae maximi ponderis sunt: Concilium Nicaenum Primum anno 325 a Constantino convocatum est. Ad controversiam de divina natura Christi decernendam Symbolum Nicaenum creatum est. Arianismus damnatus est. Concilium Constantinopolitanum Primum anno 381 a Theodosio I convocatum est. Edixit Christianismum, praecipue secundum symbolum Nicaenum, esse solam religionem legitimam imperii. Concilium Ephesinum anno 431 a Theodosio II convocatum est. Haereses Nestorii, Caelestii, et Pelagii damnavit. Concilium Chalcedonense anno 451 a Marciano convocatum est. Dogma de duobus Christi naturis (i.e. divina et humana) pactum est. Concilium Constantinopolitanum Secundum ab Iustiniano I convocatum est. Litterae Origenis damnatae sunt. Concilium Constantinopolitanum Tertium a Constantino IV convocatum est. Christum duas voluntates cum duabus naturis habere declaravit. Concilium Nicaenum Secundum a Constantino VI convocatum est. Venerationem iconum denuo permisit et primum iconoclastiam resolvit.Haereses OrientalesProcessio palmarum (?), Khocho, Templum Nestorianum, 683–770, hodie: Museum für Asiatische Kunst, Berolini-Dahlem.Haereses in oriente ortae imprimis doctrinas de Iesu Christo aut de Trinitate aliter ac ecclesia imperialis interpretabantur: Arianismus est doctrina ab Ario et discupulis (ut puta Ulfilas) divulgata, praecipue inter Gothos et Vandalos, ut esset tandem fides Gothis propria. Arianismus Iesum Deo patri non esse natura parem (ὁμοούσιος / homoousios) sed tantum similem (ὁμοιούσιος / homoiousios) docet; quia Filius creatus esset a Patre et Spiritu Sancto, Filium non aequalem sed inferiorem esse. Monophysitismus Christum perfecte divinum esse et tantum unicam divinam naturam habere (secundum adversarios) affirmat. Contra Concilium Chalcedonense (451) duas naturas in Christo esse docet, divinam humanamque, et eas simul incofusas et inseparatas. Nestorianismus anno 431 a Concilio Ephesi convocato ut haeresis damnatus est, quia negavisset Mariam Dei genetricem esse. Nestoriani ex Imperio Romano eiecti in Persiam fugerunt; ecclesia eorum sub patronato Sassanidarum florebat.
>>197485099Haereses occidentalesAugustinus Hipponensis contra Donatistas disputans.Formae heterodoxiae in ecclesia occidentali, saepe quibusdam tantum in regionibus divulgatae, potius ad res ethicas et disciplinam ecclesiasticam pertinebant: Pelagianismus, qui a Pelagio monacho nomen traxit, peccatum originale negavit. Ab Augustino oppugnatus tandem a Concilio Ephesino anno 431 anathemizatus est. Donatismus fuit haeresis in Africa ecclesiam communionem tantum sanctorum esse affirmans. Quod in tali ecclesia peccatores aperti esse non possent, Donatistae primum lapsos e communitatibus eorum excluserunt, deinde, postquam lapsi denuo ab "ecclesia magna" accepti sunt, ab illa discedentes ecclesiam propriam formaverunt. Ab Augustino strenue oppugnati sunt. Priscillianismus fuit haeresis a Priscilliano saeculo quarto condita severam ascesin et clericorum et laicorum postulans. Spiritu Sancto duce ecclesiam reformandam esse crediderunt. In provinciis Hispanicis Gallicisque Priscillianismus usque ad saeculum sextum permanebat, in Gallaecia usque ad saeculum septimum.Monachi, monasteria et peregrinationesPrimi monachi erant eremitae, qui in desertum Aegypti aut Syriae profecti sunt, saeculis III et IV. Mox discipuli ad eos iverunt, et fuerunt primae communitates monachorum. Hoc in modo, monachi eremitae in communitate genuerunt monasteria coenobitica prima. Et cum coenibiis fuerunt etiam primae regulae monasticae, talis Regula Benedicti, saeculo V. Ex oriente monachi et monasteria translata sunt in regiones alias Imperii, ubi monasteria non iam erant aedificia religiosa ruralia, sed etiam urbana et peri-urbana.Hoc in aevo fuerunt etiam primae peregrinationes ad Locos Sanctos ab itinere Helenae Constantini matris. Fuit etiam tum cum primae reliquiae sanctorum cultae sunt in Europa.Artes archaoelogiaqueSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Ars Antiquitatis PosteriorisArtesIn Antiquitate Posteriore sunt artes praecipuae duae: ars palaeochristiana et ars germanica.Palaeochristianam artem dicitur illam modu Romano factam ab Christianis esse. Ita basilicarum imago, quae erant aedificia civilia, fuit tandem pro aedificatione ecclesiarum. Istis primis ecclesiis erant primo atrium aut narthex, tandem basilica cum navibus tribus aut quinque et presbyterio ubi ara invenitur, simul basilicae Sanctus Petrus Vaticanus, Sanctus Iohannes in Laterano aut Sanctus Apollinaris Ravennatis.Archaeologia rurisSaeculis tertio et quarto ruri fuerunt permultae villae. Villae erant praecipuae domus rusticae Romanorum in Occidentale parte (Gallia, Britania, Hispania, Italia et Africa, sed etiam inveniuntur villae in provinciis Danubianis Pannonia et Moesia), quae in latifundia servilia sita erant. Fuerunt multa villae suburbanae et rusticae, quae maxime erant ornatae cum operibus tesselatis, marmoreis aut operibus sectilibus.Fuit in hoc aevo finis villarum, et modus terras ministrandi a villis rectus. Per saecula quarta et quinta numerus villarum decrevit ob causam invasionum Germanicorum et discrimen oeconomicum. Sed tandem villae exciderunt quia potestas Romana et ministratio vectigalium finiut cum regna Germanica.Villis deletis, incolae rurales aedificaverunt vicos, in quibus incolae non erant servi dominis villarum, sed erant incolae liberi vici. Hoc in aetate, pagani vicorum communitatem (Anglice: village community[14]) genuerunt: communitas vicorum est congregatio rerum communum paganis, talis ecclesia, trapeta, torculares et sepulturae aut necropolis.
>>197485127Archaeologia urbiumMausoleum Ravennate Theodorici regis: exemplum novorum monumentorum Antiquitatis Posterioris.Urbes Imperii Romani Antiquitate Posteriore decreverunt, et multae urbes parvae imperii exiverunt.Ab temporibus Diocletiani curiales urbani Imperii Occidentalis amiserunt potestates gubernandi novis magistratis ab imperatore electis (qui vocantur "comites"). Etiam amiserunt copias et divitias, quia vectigalia aucta sunt. Sine divitiis nec potestatibus gubernandi, curiales urbani non poterant restaurare monumenta et servicia urbana. Simile, sine curia nec magistratibus urbanis fora et basilica (qui erant loci ubi curia et magistratus collati erant) supervacua fuerunt. Ob has res monumenta urbana simul amphitheatra, theatra, balnea, fora, aquaeductús, curiae aut basilicae relicta sunt. Saepe etiam exarmata sunt, et marmores et tegulae et opera adsumpta sunt pro novis aedificiis praecipuis Antiquitatis Posterioris, talis quam ecclesiae aut palatia comitum[15]. In ho tempore, urbes multae munita sunt cum moeniis, et interdum viae urbanae inrutae sunt ab aedificiis privatis.In occidentale parte, urbes passa sunt fata varia: urbanitas et vita urbana cum urbibus ipsis contritae sunt in Britannia, dum in Italia et Hispania regna Gothorum adtinuerunt ministrationem Romanam et mores urbanas. In Hispania ipsa fuerunt urbes conditae novae, ut Reccopolis, quae sunt vero urbes Antiquitatis Posterioris: munitae, cum palatio, ecclesia sed sine foro aut basilica.Nexus interni Chronologia Antiquitatis Posterioris Inguinalis plaga Periodizatio Porta:Antiquitas posteriorNotaeMauritii Schuster, De C. Sollii Sidonii Apollinarii imitationibus studiisque Horatianis, Vindobonae 1908.Sicut Centrum pro antiquitate posteriore Oxoniensis Universitatis.Maximilianus Weber, Soziologie – Weltgeschichtliche Analysen – Politik, Stuttgardiae 1968, p. 58 (primo editum anno 1909); Jacobus Burckhardt, Die Zeit Konstantins des Großen, Lipsiae 1853, p. 313. Confer Alexander Demandt, Die Spätantike, Monaci 2007, p. XVII, 587–588.Secundum Romanos mores, titulo Augusto utimur loco Imperatore ad ducem maximum imperii describendum.Caes. 39"CUNCTOS populos (...) in tali volumus religione versari, quam divinum Petrum apostolum tradidisse Romanis religio usque ad nunc ab ipso insinuata declarat quamque pontificem Damasum sequi claret et Petrum Alexandriae episcopum virum apostolicae sanctitatis."P. Heather. 2005 The Fall of the Roman Empire. A New History, cap. 4.De aevo frigido Aetatis Obscurae (Anglice)Cf. B. Ward-Perkins 2005. The Fall of Rome and the End of Civilisation, 50-2.P. Heather. 2005. The Fall of the Roman EmpireAn Empire's Epidemic.Hiltgart Keller: Reclams Lexikon der Heiligen und der biblischen Gestalten, Stutgardiae 1996, p. 356.Res singulae inveniuntur (inter alios) apud Mayer: Die Geschichte des Christentums. Altertum, Vol. 2 et 3. – Ad Christologiam vide imprimis: A. Grillmeier et al.: Jesus der Christus im Glauben der Kirche (Friburgi Brisgoviae, 2004).Ch. Wikcham. 2005. Framing the Early Middle AgesI.H.W. Liebeschuetz 2002 "The end of the Ancient city" in opera a I. Rich edita The City in Late Antiquity
>>197473806 (OP)Спокойствия, умиротворения. А у тебя? Ты бы лучше беспокоился о олигархии, монополии на капитал, фармакорпорациях, делающих миллиарды на смерти, войнах, развязываемых десятью людьми, убивающих сотнитысяч. Хуле тебе жалко белой пиздятины, которую ты никогда бы не увидел?
>>197485234Nexus interni Chronologia Antiquitatis Posterioris Inguinalis plaga Periodizatio Porta:Antiquitas posteriorNotaeMauritii Schuster, De C. Sollii Sidonii Apollinarii imitationibus studiisque Horatianis, Vindobonae 1908.Sicut Centrum pro antiquitate posteriore Oxoniensis Universitatis.Maximilianus Weber, Soziologie – Weltgeschichtliche Analysen – Politik, Stuttgardiae 1968, p. 58 (primo editum anno 1909); Jacobus Burckhardt, Die Zeit Konstantins des Großen, Lipsiae 1853, p. 313. Confer Alexander Demandt, Die Spätantike, Monaci 2007, p. XVII, 587–588.Secundum Romanos mores, titulo Augusto utimur loco Imperatore ad ducem maximum imperii describendum.Caes. 39"CUNCTOS populos (...) in tali volumus religione versari, quam divinum Petrum apostolum tradidisse Romanis religio usque ad nunc ab ipso insinuata declarat quamque pontificem Damasum sequi claret et Petrum Alexandriae episcopum virum apostolicae sanctitatis."P. Heather. 2005 The Fall of the Roman Empire. A New History, cap. 4.De aevo frigido Aetatis Obscurae (Anglice)Cf. B. Ward-Perkins 2005. The Fall of Rome and the End of Civilisation, 50-2.P. Heather. 2005. The Fall of the Roman EmpireAn Empire's Epidemic.Hiltgart Keller: Reclams Lexikon der Heiligen und der biblischen Gestalten, Stutgardiae 1996, p. 356.Res singulae inveniuntur (inter alios) apud Mayer: Die Geschichte des Christentums. Altertum, Vol. 2 et 3. – Ad Christologiam vide imprimis: A. Grillmeier et al.: Jesus der Christus im Glauben der Kirche (Friburgi Brisgoviae, 2004).Ch. Wikcham. 2005. Framing the Early Middle Ages I.H.W. Liebeschuetz 2002 "The end of the Ancient city" in opera a I. Rich edita The City in Late AntiquityFontes rerum gestarum antiquitatis posteriorisSearchtool.svg Si plus cognoscere vis, vide Libri rerum gestarum Byzantinarum Agathias Scholasticus, Historiae (de rebus Imperii Orientalis saeculo VI). Ambrosius, Epistulae. Ammianus Marcellinus, Res gestae (de Imperio Romano saeculo IV). Augustinus, De Civitate Dei (pro saeculo IV). Cassiodorus Senator, Epistulae Theodoricanae variae (de Italia sub potestate Ostrogothorum). Chronica anonyma: Chronica Caesaraugustana, Chronica Gallica, Continuatio Hispanica, Chronicon Paschale. Claudius Rutilius Namatianus, De reditu suo. Codex Theodosianus. Excerpta Valesiana II. Gregorius Magnus, Epistulae (saeculis VI et VII). Gregorius Turonensis, Decem libri historiarum (maximus fons pro Francia saeculi VI). Fredegarius, Historia Francorum (continuatio operis Gregorii Turonensis). Hydatius, Chronica subita (pro Hispania saeculo V). Iohannes Biclarensis, Chronicon (de rebus gestis a Visigothis saeculo VI). Iordanes, Getica (de gestis Gothorum). Flavius Claudius Iulianus imperator, Epistulae. Isidorus Hispalensis, Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum (fons clarus pro Hispania inter saecula V et VII). Lactantius, De mortibus persecutorum. Liber Pontificalis (de Ecclesia et pontificibus ab Petro usque ad saeculum decimum). Paulus Diaconus, Historia gentis Langobardorum (de Langobardis et gestis Italiae saeculo VII). Priscus Panites, Historiae (fragmenta tantum servantur) Procopius Caesarensis, Bella, Historia arcana, De aedificiis (de rebus a Iustiniano gestis). Sidonius Apollinaris, Epistulae. Symmachus, Orationes, Relatio. Themistius, Orationes. Venantius Fortunatus, Carmina. Victor Vitensis, Historia persecutionis Africanae provinciae sub Geiserico et Hunirico regibus. Vitae Sanctorum Patrum Emeritensium. Zosimus, Historia nova.Bibliographia Brandt, H. 2004. Das Ende der Antike. Geschichte des spätrömischen Reiches, Monachi. Brown, P. 1971. The World of Late Antiquity. From Marcus Aurelius to Muhammad (AD 150-750) , Londini. Brown, P. 1978. The Making of Late Antiquity , Cambridge, Mass. (et al.). Cameron, A., B. Ward-Perkins, et M. Whitby, eds. 2000. Late Antiquity: Empire and Successors. Cambridge Ancient History, 14. Cantabrigiae. Demandt, A. 2007. Die Spätantike. Handbuch der Altertumswissenschaft III.6. Editio typica altera, C. H. Beck, Monaci (censura critica apud Sehepunkte; censura benevolens apud H-Soz-u-Kult). Goffart, G.A. 1980 Barbarians and Romans AD 418–584. The techniques of accomodation. Princetoniae. Haldon, I. 1997 Byzantium in the Seventh Century. The Transformation of a Culture. Cantabrigiae. Halsall, G. 2007. Barbarian Migrations and the Roman West 376–568. Londini. Heather, P. 2005. The Fall of Roman Empire. A New History. Oxoniae. Howard-Johnston, I. 2010 Witnesses to a World Crisis. Historians and Histories of the Middle East in the Seventh Century. Oxoniae. Howard-Johnston, I. 1995 The two Great Powers in Late Antiquity: A comparison. In: Averil Cameron (Hrsg.): The Byzantine and early Islamic Near East. States, Resources, Armies. [Studies in Late Antiquity and Early Islam III], pp. 157–226. Princetoniae Lavan, L. et Bowden G. (ed.) 2003. Theory and Practice in Late Antique Archaeology. Lugduno Batavorum. Liebeschuetz, I. H. W. 2002. "The end of the Ancient city." In The City in Late Antiquity, ed. I. Rich. Olmo Enciso, Lauro, ed. 2008. Recóplis y la ciudad en la época visigoda. Matriti. Pohl G. (ed.) 1997. Kingdoms of the Empire. The Integration of Barbarians in Late Antiquity (Transformation of the Roman World 1). Lugduno Batavorum. Rosen, G. 2007. Justinian's Flea: The first Great Plague and the End of the Roman Empire. Penguin. Rousseau, Ph. (ed.) 2009. A Companion to Late Antiquity Blackwell. Vizcaíno Sánchez, I. 2009. La presencia bizantina en Hispania (siglos VI-VII). Editio secunda. Murciae. Ward-Perkins, B. 2005. The Fall of Rome and the End of Civilisation. Oxoniae. Wickham, Christopher. 2005. Framing the Early Middle Ages. Oxoniae.Nexus externi
План "Золотой миллиард" уже начинает работать. Через пару поколений ждите наводнение бесплодных метисов. И почитайте про судьбу всех потомков смешений больших кошек из рода пантеровых (тигр, лев, ягуар, леопарод)"""Разрушение гибридовВ случаях, когда некий межвидовой гибрид достаточно жизнеспособен и способен к размножению, поколения его потомков будут содержать значительную долю нежизнеспособных, субвитальных, стерильных и полустерильных особей. Эти типы представляют собой неудачные продукты рекомбинации, возникшие при межвидовой гибридизации. Такое подавление мощности и плодовитости в гибридном потомстве называют разрушением гибридов (англ. hybrid breakdown). Разрушение гибридов — последнее звено в последовательности преград, препятствующих межвидовому обмену генами.Разрушение гибридов неизменно обнаруживается в потомстве межвидовых гибридов у растений, где его легче наблюдать, чем при большинстве скрещиваний у животных[17]. """
>>197477087Есть мнение, что люди не все такие неуверенные зависящие от обстоятельств корзины, как ты.
>>197473806 (OP)Никакие. Или чего ты ожидал? Что человек вроде меня у которого нет ни средств производства, ни ресурсов, ни хотя бы сотки земли пойдет решать вопрос вымирания белой расы? Свои насущные проблемы решить бы.
>>197491203ага, скажи это китайцам которые веками воевали между собой друг друга ненавидя, или муслимам
>>197491409Это не только не твоя семья, даже не твоя страна, как тебя это касается даун обозленый?>>197473806 (OP)Каждому своё
Все эти треды про смешанные пары заставляют меня вспоминать, как я сама в прошлом году ходила на свиданку с чёрным куном. Никаких долговременных отношений в планах у меня не было, просто приятно провести время, новизна реально будоражит кровь. Что меня в этом опыте больше всего позабавило, так это угрюмые, осуждающие взгляды, которые каждая вторая манька или васян кидали в мою сторону. Как будто я лично выпила у них всю воду из крана. Вот реально, если бы я котёнка у них на глазах освежевала, они и то мне кажется меньше бугуртили бы, хотя, казалось бы, центр ДС, не самые тупые и примитивные люди вокруг. И вот когда обнимаешься с куном, стоя под этими лучами ненависти, всё тело становится как наэлектризованное, словно голой на улицу вышла. Чувствуешь себя самой конченной, самой грязной шлюхой на свете, это пиздецки доставляет и возбуждает. Я полностью отдалась этому чувству, и меня понесло - стала демонстративно прижиматься к нему, специально ловить взгляды прохожих, улыбаться им и подмигивать. Они после этого резко отворачивались, и все делали абсолютно одинаковое лицо "оскорблённая невинность". А самый пиздец случился потом - мы проходили мимо шоколадницы, он мне говорит - давай зайдём, мол, посидим. А я взяла и ляпнула - "да, мой господин". Громко так, на всю улицу, ёбаный стыд. Никогда бы не хватило на это смелости, будь я в спокойном состоянии рассудка. Охуели все, включая его и меня саму. Но он быстро сориентировался и подыграл мне - благо, парень адекватный и прошаренный, на русском говорит свободно и почти без акцента. Он ухмыльнулся и с размаху шлёпнул меня по заднице, и мы зашли внутрь под восхитительный треск рвущихся шаблонов. Потом мы продолжили этот ролеплей уже в постели. Это было потрясающе. Мы трахались как кролики почти месяц, потом он уехал домой и вернулся только к концу лета, а я за это время уже нашла себе нового куна. Но мило общаемся время от времени до сих пор.
>>197495425И чему ты радуешься? На тебе теперь клеймо до конца жизни, ты больше не девушка, и уж тем более не человек. Расскажи эту историю своему куну, он тебя в эту же минуту бросит, лол.
>>197495425Спешите видеть, ИТТ наташа живым примером доказывает, что она генетическая блядь созданная для таджиков.
>>197495936Он знает. Без таких подробностей, конечно, но тем не менее. А вообще, найти нового куна не проблема. >>197496041Не, вот с таджиками не было.
>>197495350А можно узнать какая у меня раса? Потому что славяне сейчас - мешанина та еще. Или, может быть, я узбек. Или бурят. Или тувинец и тебе пизды дам. Так что когда ты говоришь про вымирание расы - это уже смешно, ибо твоя раса и нация, какой бы она ни была, умерла еще сотни, если не тысячу с хуем лет назад при активном секс-туризме разных армия и в целом появлении средств передвижения между континентами. А насчет ОП-пиков - глубоко похуй, ты точно так же можешь найти себе тяночку/кунчика и в нем будет намешано все - от слава до дагестана.
>>197496857Самое смешное, что альтрайт-чушки понимают под "твоей расой" какую-то невнятную, несуществующую в реальности херню. Потому что реально существующая раса - европеоидная - это и даги с нохчами, и арабы, и евреи, и даже индусы. Но если признавать, что они все одной расы с тобой, то придётся признавать и то, что культурные факторы, как минимум, тоже влияют на успех той или иной нации, а не только расовая принадлежность. А там недалеко и до осознания ущербности и ненужности всей расовой поеботины, потому что культурные различия и так всё прекрасно объясняют. Поэтому они придумали симулякр под названием "белая раса", в который народы включаются произвольно, по принципу "истинного шотландца". Я никогда не понимала, как можно верить, будто современные расы, образовавшиеся не раньше десяти тысяч лет назад, имеют хоть сколько-нибудь серьёзные генетические отличия, хотя человек как вид формировался миллионы лет. Но "белая раса" - это хуйня даже по меркам классического расизма.
>>197496857Я про белых. Если у тебя европиоидный ебальники и белая кожа - ты белый.>>197497776Что значит "несуществующую в реальности херню"? Ты настолько тупой, что не понимаешь, что определение не может быть истинным и наоборот?
>>197498242Не пизди, наташ, ты на генетическом уровне предпочтёшь дворника-таджика, чем обычного русского парня. Про расы она тут умничает, охуеть. Ты тупо обслуга для чурбеков.
>>197498388ТЯН НА ГЕНЕТИЧЕСКОМ УРОВНЕ ПРЕДПОЧИТАЮТ ЧУРОК, ПОШЛА НАХУЙ ШЛЮХА@ДВАЧ МНЕ НЕ ДАЮТ ТЯНКИ, БЕЛАЯ РАСА ВЫМИРАЕТ
>>197498330Я понимаю, что ты подгоняешь определение под ответ. >>197498388Ты не "обычный русский парень", не льсти себе. Ты обиженный омеган, которому я хоть собаку бродячую предпочту.
Я понтид + альпинид, ебу наташек, сарочек, гулдаз, ломаю ебальники яромирам перуновым и сижу пятнашки.
>>197498710>Я понтид + альпинид, ебу наташек, сарочек, гулдаз, ломаю ебальники яромирам перуновым и сижу пятнашки.
>>197498606Это троллинг тупостью? Ты предъявляешь, что мое определение не определение, я тебе говорю, что ты обосралось и определение не может быть истинным и наоборот.
>>197495350Раса в любом виде претерпит очень сильные изменения в ближ время. Европейцев всего 10% населения земли. Так зачем биться головой об асфальт если это данность?
>>197498776При чём тут истинность определения? Я говорю, что это определение высосано из пальца, бесполезно на практике и не признано никем, кроме пары политиканов и своры интернет-визгунов. С тем же успехом можно дать определение расе единорогов, а потом жаловаться на их геноцид - вон, гляди же, ни одного единорога не осталось. Тупое говно тупого говна.
В России часто говорили о сексуальных преимуществах черных перед белыми. Легенды рассказывали о размерах их членов. И вот это легендарное орудие передо мной. Несмотря на самое искреннее желание любви с ним, любопытство мое тоже выскочило откуда-то из меня и глазело. "Ишь ты, черный совсем, или с оттенком", -- впрочем, не очень хорошо было видно, хотя я и привык к темноте. Член у него был большой. Но едва ли намного больше моего. Может, толще. Впрочем, это на глаз. Любопытство спряталось в меня. Вышло желание. Психологически я был очень доволен тем, что со мной происходило. Впервые за несколько месяцев я был в ситуации, которая мне целиком и полностью нравилась. Я хотел его хуй в свой рот. Я чувствовал, что это доставит мне наслаждение, меня тянуло взять его хуй к себе в рот, и больше всего мне хотелось ощутить вкус его спермы, увидеть, как он дергается, ощутить это, обнимая его тело. И я взял его хуй и первый раз обвел языком напряженную его головку. Крис вздрогнул. Я думаю, я хорошо умею это делать, очень хорошо, потому что от природы своей человек я утонченный и не ленивый, к тому же я не гедонист, то есть не тот, кто ищет наслаждения только для себя, кончить во что бы то ни стало, добиться своего оргазма и все. Я хороший партнер -- я получаю наслаждение от стонов, криков и удовольствия другого или другой. Потому я занимался его членом безо всяких размышлений, всецело отдавшись чувству и повинуясь желанию. Левой рукой я, подобрав снизу, поглаживал его яйца. Он постанывал, откинувшись на руки, постанывал тихо, со всхлипом. Может быть, он произносил "О май Гат!" Постепенно он очень раскачался и подыгрывал мне бедрами, посылая свой хуй мне поглубже в горло. Он лежал чуть боком на песке, на локте правой руки, левой чуть поглаживая мою шею и волосы. Я скользил языком и губами по его члену, ловко выводя замысловатые узоры, чередуя легкие касания и глубокие почти заглатывания его члена. Один раз я едва не задохнулся. Но и этому я был рад. Что происходило с мои членом? Я лежал животом и членом на песке, и при каждом моем движении тер его о песок сквозь мои тонкие джинсы. Хуй мой отзывался на все происходящее сладостным зудением. Вряд ли я хотел в тот момент еще чего-нибудь. Я был совершенно счастлив. Я имел отношения. Другой человек снизошел до меня, и я имел отношения. Каким униженным и несчастным я был целых два месяца. И вот наконец. Я был ему страшно благодарен, мне хотелось, чтоб ему было очень хорошо, и я думаю, ему было очень хорошо. Я не только поместил его крепкий и толстый хуй у себя во рту, нет, эта любовь, которой мы занимались, эти действия символизировали гораздо большее -- символизировали для меня жизнь, победу жизни, возврат к жизни. Я причащался его хуя, крепкий хуй парня с 8-й авеню и 42-й улицы, я почти не сомневаюсь, что преступника, был для меня орудие жизни, сама жизнь. И когда я добился его оргазма, когда этот фонтан вышвырнулся в меня, ко мне в рот, я был совершенно счастлив.
>>197473806 (OP)Зависть. Пиндосских ниггеров раздувает от тягания 1 кг гантелек, а мене надо въебывать как коню.
>>197502204>Пиндосских ниггеров раздувает от тягания 1 кг гантелекИзвини, а с чего ты взял что так происходит? Они тебе сами рассказали? Тебе кто-то другой рассказал? А может ты это видел своими глазами? Ах, нет, ты все разрисовал удобно у себя в мыслях и живешь.А на самом деле они тупо пашут в качалке.Ах да ты видел африканских деревенщин которые выглядят как модели с выставки менсфизик, но подобные тела есть и среди русских деревень и те кому приходится делать физическую активность. Да не все такие, но и негры тоже не все такие.
>>197495425Ебать шкура. У нас за такую хуйню вы бы оба пизды выхватили, в дс походу уже одни куколды живут.
>>197502841>африканских деревенщинВот тут ты и обосрался, чушок. Речь не про Африку. Пиндосских ниггеров специально выводили, годы рабства, селекция, брали только лучших. Поэтому все черные мужики с большими руками, узкой талией и длинными руками, чтобы лучше работалось на хлоповых плантациях, и длинный хер, чтобы жохать жену хозяина. И бабы сисясто-жопастые, чтобы приятнее жахать их было.
>>197495425Да я сам из ДС, очень редко вижу смешанные пары, тут их просто 0,00000000001%Будь я тянкой, конечно я бы попробовал с негром, ну при условии если бы он подвернулся, не всю же жизнь с ванькам ебаться, тем более что с ним детей не крестить, а потенциальный муж, которого может и не быть вообще, знать про это и не будет, ему можно любую лапшу навешать на уши.
>>197499040>10% населения Ну а как остальные 90% повлияют на 10%? В этом самом будущем нет места этим самым 90% жителей третьего и четвертого мира.Даже в европке, как только популяцию оздоровят черными генами, тут-же крантик прикроют.
>>197479842Если без шуток, то так и есть, остаётся только убрать очки, сменить причёску и накачать телеса аполлона
>>197503612Не лезть не в своё дело = куколд? Миленько.>>197503899Да я вообще не понимаю, какое дело мужу должно быть до моих безобидных развлечений в прошлом. Это на дваче все сплошь закомплексованные и боятся, что сравнения не выдержат.>>197504423Если он сюда приехал, значит, не из трущоб, а из обеспеченной семьи. Поэтому чёрные студенты в рашке в основном адекватные ребята. То же самое касается и болельщиков с ЧМ из неблагополучных стран. Абы кто просто не смог бы приехать.
>>197477329Ну они получились не чернявые, а обычно, они какие то коричневые как будто в солярии родились
>>197480756японцы, китайцы, корейцы, монголы - да, остальные южные мусор у которых наркота, ислам и т.д.
>>197510983ну у монголов 3 миллиона населения, которое живет в пустыне(степи) без выхода в открытый океан, ты никак не поднимешь экономику
>>197476455Быть известным миллионером с профессиональными тренерами/диетологами, кучей свободного времени и первоклассным оборудованием(стероидняк и тест включены, ессесна).
>>197473806 (OP)Пофиг. Если белые женщины чаще стали выбирать представителей чёрной расы, значит белая неконкурентоспособна.
>>197514547Не, он явно пытается это осуждать, или по крайней мере демонстрировать осуждение. Реальные мотивы могут быть и другими, конечно. Мне, впрочем, плевать, я просто поделилась историей.
>>197495936>ты больше не девушка>и уж тем более не человекДаз нат компьют, логическая ошибка, особь человеком не являлась по-умолчанию.
>>197515427Он не пытается осуждать. Он просто пропагандирует тут левацкую хуйню, вбрасывая от лица тней истории поебушек с хачами и неграми, при этом подрачивая на это >я просто поделилась историейПоделился, пофиксил тебя
